هوش مصنوعی: نهان کردن غم‌های طولانی و در عوض، بذر امید را با شوری در دل کاشتن.

هوش مصنوعی: به درختی که هیچ میوه‌ای نمی‌دهد، ظلم و مشکلاتی که از آب و خاک می‌کشد، شایسته است که زمان زیادی بگذرد.

هوش مصنوعی: نشستن و ایستادن در محفل انسان‌های بی‌ارزش، مانند خواهش و درخواست کردن از کسی در راهی که به جایی نمی‌رسد، بی‌فایده است.

هوش مصنوعی: به خاطر ترس از قدرت و سلطه‌گران، به جایی پناه می‌برم که در آن یک گرگ سیاه‌دل و خطرناک در غاری تاریک زندگی می‌کند.

هوش مصنوعی: از دل سنگین و خستگی، درخواست محبت و خوبی به کسی که شایسته آن نیست، نشانی از ناتوانی است.

هوش مصنوعی: به جای اینکه در دل آرزویی شیرین و شوقی دل‌انگیز داشته باشم، فقط یک درد عمیق و جانکاه را احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: به دریا افتادن و در آن غوطه‌ور شدن، نه می‌تواند جای امنی برای پناه بردن باشد و نه حاشیه‌ای را برای نجات دیدن.

هوش مصنوعی: از شدت درد و ناتوانی، انسان از هر طرف احساس خروج و جدایی می‌کند و در واقع خود را از تمام گروه‌ها و شمارش‌ها جدا می‌بیند.

هوش مصنوعی: شنیدن صحبت‌های نامناسب از افراد پست، در مورد قتل و کشتار، را نمی‌پسندم و به شدت بر خودم می‌زنم که از اینگونه حرف‌ها پرهیز کنم.

هوش مصنوعی: به هنگام وزیدن باد، ذرات ریز کاه به راحتی در فضا پخش می‌شوند و مانند گرد و غبار، بی‌هدف و پراکنده می‌گردند.

هوش مصنوعی: نزدیک بودن و هم‌صحبتی با یار ناسازگار، از نظر دانایان بسیار ناپسند و ناخوشایند است، در حالی که نزدیکی و همراهی با کسی که رفتار خوب و سازگاری دارد، بسیار مطلوب و پسندیده است.