هوش مصنوعی: کبوتر سحرگاهی در هوای پرواز آماده پرواز به بام لانه‌اش شد و پرهایش را مرتب کرد، اما در نهایت پرواز نکرد.

هوش مصنوعی: پرنده‌ای از دور به پرواز درآمده و نشانه‌ای عذاب‌آور و عاشقانه مشاهده می‌شود که نشان از آن دارد که چه چیزهایی بر دل او اثر گذاشته و او را آزار می‌دهد.

هوش مصنوعی: پرواز و آزادی‌ام نابود شد، تنم ضعیف و ناتوان گشت، پیوند امیدم قطع شد و عواطف و احساسم آسیب دید.

هوش مصنوعی: در آنجا که زاغی شب را به سر می‌برد، مشاهده کرد که کبوتر در حال رنج و عذاب است.

هوش مصنوعی: او تلاش کرد و با زحمت بسیار، علف‌های هرز را کنار زد و سایبانی درست کرد تا بیمار خود را راحت کند.

هوش مصنوعی: او انواع مختلفی از ظلم و ستم را تجربه کرده است، تا اینکه درختان سبز با برگ‌هایشان پرده‌ای بر افرازند و همین موضوع او را از دنیای دشوار و ناگوار خود دور کند.

هوش مصنوعی: پرندگان از جویبار با منقار خود آب بردند و به باغ رفتند و میوه‌ای از درخت چیدند.

هوش مصنوعی: گاهی انسان نقش پدر را ایفا می‌کند و تکیه‌گاه عزت و محبت می‌شود، گاهی نقش مادر را به عهده می‌گیرد و با محبت و توجهش آرامش می‌بخشد، و در مواقعی دیگر مانند دربانی عمل می‌کند که غذا فراهم کند و با نوازش و مهربانی دل دیگران را شاد کند. اما در عوض، گاه ناله و غم دیگران را نیز می‌شنود و خود را در مشقت‌ها و آلام آنها شریک می‌داند.

هوش مصنوعی: همه مشکلات و زحمت‌هایی که کشیده است، او را به جایی می‌رساند که در یک روز از درد و خستگی و رنج‌ها رهایی یابد.

هوش مصنوعی: بزاغ گفت: چه نسبتی دارد که سپید را برای سیاه به بیگانگان ببری، چه کسی خواهان آن است؟

هوش مصنوعی: او گفت: هدف ما همبستگی و یکدلی است، فرقی نمی‌کند که خدمتگذار سیاه‌پوست باشد یا سفیدپوست.

هوش مصنوعی: تو برای من مانند نجوای دل و پیوند عمیق استی. من نیز به تو در وجودم به اندازه رگ و پی و ورید وابسته‌ام.

هوش مصنوعی: اگر قرار است در صحبت و دوستی صداقت و یکدلی برقرار باشد، چرا باید نگران باشیم که این عهد و پیمان قدیمی است یا جدید؟

هوش مصنوعی: نباید در میان سوختگان بی‌خبر از حال آن‌ها سراغی گرفت و در زمان کار کرد باید از گوشه‌نشینی دوری کرد.

هوش مصنوعی: هدف، باز کردن دروازه‌ی خوشبختی است. فرق نمی‌کند که کلید از طلا باشد یا از آهن؛ مهم این است که با تلاش و کوشش به آن دست پیدا کنیم.