هوش مصنوعی: سوزن از رفوگر شکایت می‌کند و می‌گوید که شب فرا رسیده و کار او هنوز به پایان نرسیده است. یعنی به نوعی اشاره به کمبود وقت و ناامیدی از تمام شدن کار دارد.

هوش مصنوعی: در طول روز و شب، بی‌فایده به من آسیب می‌زنی و هر لحظه به من زخم می‌زنی.

هوش مصنوعی: من از خون رنگین شدم در دستان تو، به‌خاطر اینکه از انگشت تو خون به‌قدر زیادی میریزد.

هوش مصنوعی: از این همه نخی که کوتاه و بلند هستند، گاه دچار سردرگمی می‌شوم و گاهی اوقات هم به چیزی وابسته می‌شوم.

هوش مصنوعی: گاهی احساس قدرت و توانمندی می‌کنم و گاهی به ضعف و ناتوانی دچار می‌شوم. گاهی نیز مانند کمان، خم می‌شوم و تحت فشار قرار می‌گیرم.

هوش مصنوعی: هرگاه که به خاطر تو شکست می‌خورم یا از مسیر درست منحرف می‌شوم، تو به جلو راندن من ادامه می‌دهی و با سختی من را پیش می‌بری.

هوش مصنوعی: تو هر جا که بخواهی مرا می‌بری و بر اساس خواسته‌ات کارم را تنظیم می‌کنی و ارزشم را کم می‌کنی.

هوش مصنوعی: من در این مسیر سخت و پرچالش قدم گذاشتم و برای رسیدن به هدفم به مقدار زیادی رنج و درد تحمل کردم و هرگز در این تلاش لحظه‌ای آرامش نیافتم.

هوش مصنوعی: گاهی با انگشت خود به سرم می‌زند و گاهی با آستر.

هوش مصنوعی: اگر تو از آسایش خود دست بکشی و به دور از آن برای من، آرامشی وجود خواهد داشت که لازم است.

هوش مصنوعی: در پاسخ رفوگر گفت که ای دوست، هر مسافری از اهل این راه نیست.

هوش مصنوعی: از این دنیا و فساد و فریب و ظاهرسازی چه چیزی را می‌خواهی با این چشم محدود خود ببینی؟

هوش مصنوعی: در زندگی، تو و من هر روز را می‌بینیم و در آن به کارها و فعالیت‌های روزمره خود می‌پردازیم، اما همچنین نقاط ضعف و نواقص کارهایی که انجام می‌دهیم را می‌شناسیم.

هوش مصنوعی: تو چه می‌دانی که سرنوشت چه بر سر من خواهد آورد. من سال‌ها هدفی برای سرنوشت بوده‌ام.

هوش مصنوعی: ناله تو از جنس و ماهیت لطیف و باارزش است، و من می‌دانم که وجودت تنها لحظه‌ای پایدار است.

هوش مصنوعی: تو چه میدانی چه مصیبت‌ها به من رسیده است، موهای من به خاطر این همه مشکلات و غم‌ها سفید شده است.

هوش مصنوعی: هیچ چیز بالاتر از سوزن نیستی، چون از خودتان و آنچه به تن دارید، آگاهی ندارید.

هوش مصنوعی: من آنچه را که در دل نهفته است می‌بینم و تو آنچه را که آشکار است، می‌دانی. تو به یک حقیقت اشاره می‌کنی، اما من به هزار حقیقت دیگر می‌اندیشم.

هوش مصنوعی: من هر کاری که می‌کنم، فقط به کسی آسیب می‌زنم که ارزش و روشنی خاصی دارد.

هوش مصنوعی: وقتی که من خسته شوم، فرصت از دست می‌رود و وقتی که زمان سپری شد، آن وقت است که دوباره به آن فرصت دست پیدا می‌کنم.

هوش مصنوعی: بدن آدمی به مرور زمان خسته و ناتوان می‌شود و طبیعی است که اگر از کارش فارغ شود، این امر قابل قبول و منطقی است.

هوش مصنوعی: زمانی دل ناراحت و بی‌تاب، مانند یک خون در حال جوشیدن می‌شود و از این خون، چهره‌ای سرخ و زیبا به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: چشم را اگر در انتها نادیده ببیند، بهتر است که به چیزهای نیک و زیبا نگاه کند تا روشن‌تر و واضح‌تر باشد.

هوش مصنوعی: من چرا از چیزی باز مانده‌ام وقتی که زمان برای رفتن است؟ چرا نگویم که این داستانی است که باید گفته شود؟

هوش مصنوعی: با سوزنی که در دست دارم، فرشی را که بر تن دارم، وصله‌پینه می‌کنم. حالا برای دوختن پوشش دل، سوزن کجاست؟

هوش مصنوعی: خون تازه‌ای به وجود آمده و دیگر دل‌خونی لازم نیست، تو دیگر دردهای عمیق را نمی‌بینی.

هوش مصنوعی: سوزن بر روی هر پارچه‌ای دقت و مهارت به خرج می‌دهد و با استفاده از خود، لباس‌های زیبایی را می‌سازد.

هوش مصنوعی: وجود حقیقتی از جان انسان در دل و روح او وجود دارد، اما نمی‌داند چگونه می‌تواند به آرامش برسد یا مشکلاتش را حل کند.

هوش مصنوعی: انسان باید به گونه‌ای باشد که در دل خود درد و رنج را تحمل کند و به جای اینکه از مشکلات بیرونی شکایت کند، به عمق وجود خود نگاه کند و تلاش کند تا زخم‌های روحی‌اش را درمان کند.

هوش مصنوعی: تلاش زیادی بکن، چون عمر کوتاهی داریم. کارهایت را به دقت انتخاب کن، زیرا فرصت‌ها کم شمارند.

هوش مصنوعی: ماهران و حرفه‌ای‌ها وقتی مهارت رفو کردن را آموختند، توانستند تکه‌های پاره شده زمان را به هم متصل کنند.

هوش مصنوعی: زندگی را باید با تلاش و فعالیت پر کرد و زمان محدود را با مهارت و هنر پرورش داد.

هوش مصنوعی: اگر کار را از زمانش جدا کنی، یکی از آن کارها خراب می‌شود و دیگری بی‌فایده خواهد بود.

هوش مصنوعی: هرچند که در چشم و دل روشنی وجود ندارد، اما تا زمانی که نفس کشیده می‌شود، بدن معذور و بی‌تقصیر نیست.