هوش مصنوعی: گفت تیر پرتاب می‌شود با کمان، در روز جنگ، که تنها تو این ظلم را انجام دادی و هیچ کس دیگری این کار را نکرده است.

هوش مصنوعی: ای دل دیوانه، تیرها همچون یکدیگر به تو وابسته‌اند و تو همه چیز را در یک لحظه به باد می‌دهی.

هوش مصنوعی: ما به خاطر ظلم و ستم تو در حالتی آشفته و بی‌قرار به سر می‌بریم، مانند کاهی که در هوا در حال رقصیدن است.

هوش مصنوعی: اگر به دوستانت خوبی کرده‌باشی، همان خوبی‌ها به تو برمی‌گردد و در نهایت، خودت را از مهربانی‌ها وزحماتی که برای آنها کشیده‌ای آزاد نمی‌کنی.

هوش مصنوعی: من مدت کوتاهی است که در اینجا مانده‌ام، در حالی که دیگران رفته‌اند و من تنها شده‌ام.

هوش مصنوعی: ترس من از این است که به خاطر دشمنی و بدخواهی، سرنوشتی مشابه آنان که پیش از من دچار آسیب و مشکل شدند، برای من نیز پیش بیاید.

هوش مصنوعی: می‌ترسم آنچه بر دوستانم گذشته، در نهایت بر جان من نیز اتفاق بیفتد.

هوش مصنوعی: دل من به طور پنهانی می‌لرزد، زیرا ناگهان احساس می‌کنم که تو مرا به آزمایش می‌گذاری.

هوش مصنوعی: از تو می‌خواهم که بعد از این با من مهربان باشی و رفتار خوب و شایسته‌ای داشته باشی.

هوش مصنوعی: از آن جمعی که رفته‌اند، مرا فراموش نکن و با محبت و نیکوکاری از من مراقبت کن.

هوش مصنوعی: بهتر است که ما با هم دوست باشیم؛ زیرا هرگونه جدایی و فاصله، تنها موجب خردشدن دل‌هاست و امیدواریم که بتوانیم این مشکلات را برطرف کنیم.

هوش مصنوعی: اگر در برابر خوشی‌ها و ناخوشی‌های زندگی یکدل و هم‌نظر باشیم، دیگر از شکایت و نارضایتی خبری نخواهد بود.

هوش مصنوعی: اگر تو اخلاق نیکی نداشته باشی، هیچکس تمایلی به بد رفتاری با تو نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: اگر یک بار از تو وفا ببینم، حتی برای یک لحظه، هرگز از تو آزرده‌خاطر نخواهم شد.

هوش مصنوعی: گفت: با تیر محبت از روی عشق و دوستی، وقتی که کمان قوس دارد، آیا تیر همیشه در جا می‌ماند؟

هوش مصنوعی: کمان به کار تیر انداختن مشغول شد و تیر نیز با او همراهی کرد تا در کنار هم به هدف برسند.

هوش مصنوعی: تیر برای یک لحظه در کمان می‌ماند، این را در نظر بگیر و به این نصیحت گوش کن، ای تیر تیز و برنده.

هوش مصنوعی: ما تنها یک راه را می‌شناسیم و آن این است که هر کس به ما آسیب رسانده، ما او را از خود دور کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: کیست که از سرنوشت بد بی‌نصیب است؟ تو در تیراندازی ناگزیر از تیر کمانت می‌خوری و راهی برای فرار نداری.

هوش مصنوعی: ما عادت کرده‌ایم که از کسی چیزی نگیریم، چون نه آرامشی به همراه دارد و نه تاثیری در زندگی می‌گذارد.

هوش مصنوعی: نمی‌توان به اندازه زمان، از سختی‌ها و بدی‌ها شکایت کرد، زیرا مشکلات جدیدی همواره وجود دارند و زندگی همواره با چالش‌ها همراه است.

هوش مصنوعی: زمانی که سرنوشت تو رقم خورده است، باید بروی، هرچند که رفتن دیر شده باشد.

هوش مصنوعی: از این مکان، تو هم روزی بیرون می‌روی. هیچ‌کس نمی‌داند که به کجا می‌روی یا چطور باید بری.

هوش مصنوعی: من نمی‌دانم آن تیر چه وقتی و چگونه به پرواز در می‌آید و در آسمان می‌رقصد، اما آنچه که از من جدا می‌شود، تنها یک تیر است.

هوش مصنوعی: من از چیزی که باعث رهایی‌ام شده اطلاع ندارم و نمی‌دانم که آیا این رهایی به هزینه‌ی جانم تمام شده یا نه.

هوش مصنوعی: تیر در کمان آسمان آماده شده است تا به زمین بیفتد، این نکته را مد نظر داشته باش.

هوش مصنوعی: این کمان و تیر باعث شده‌اند که مردم در گرفتاری و چالش قرار بگیرند و به همین خاطر به بیراهه رفته‌اند.

هوش مصنوعی: جهان و ستارگان زندگی ما را به حرکت می‌آورند، اما ما این حرکت را نمی‌بینیم و در واقع داریم به سوی مقصدی می‌رویم.

هوش مصنوعی: ما از کسی درباره‌ی مسیر نمی‌پرسیم، اما همچنان حرکت می‌کنیم، تا زمانی که نیرویی در پاهایمان وجود دارد، به راه‌پیمایی ادامه می‌دهیم.

هوش مصنوعی: ای کاش بتوانیم روزی از این راه طولانی و سخت، به عقب برگردیم و به جایی که بودیم برگردیم.

هوش مصنوعی: ای کاش می‌توانستیم فرصتی را که از دست دادیم دوباره به دست آوریم.

هوش مصنوعی: کاش چشمان دل بیدار بودند تا دزدی به راحتی نتواند به دیوار نفوذ کند.