هوش مصنوعی: در شب‌هنگام، بلبل در کنار گلستان به ماه صحبت می‌کند و رازهایی را با او در میان می‌گذارد.

هوش مصنوعی: ای کسی که امیدی برای دوستداران و روشنایی بخش محفل شب زنده‌داران هستی.

هوش مصنوعی: از طهارت و پاکی تو، آسمان زیبا و نورانی است و نور وجود تو، زمین را درخشان و پرنور کرده است.

هوش مصنوعی: شبی که وقتی از چهره‌ات حجاب کنار برود، روشنایی بر چهره‌ات مانند نوری که بر گل می‌افتد، ظاهر می‌شود.

هوش مصنوعی: به من خوشتر از هر چیز دیگری است که لحظه‌ای را ببینم که قطرات شبنم بر روی گلبرگ‌ها نشسته‌اند.

هوش مصنوعی: با تو، هر جایی که تازگی و شادابی وجود دارد، خوشبختی و خوشحالی است، و هر جا که زراعت و کشاورزی flourishing می‌کند، نشانه‌ای از وجود توست.

هوش مصنوعی: وقتی در مقام و جایگاه بالایی قرار داری، شایسته نیست که فقط به خودت فکر کنی و در خودپرستی غرق شوی. باید نیکوکار باشی و به دیگران اهمیت بدهی.

هوش مصنوعی: تو همچون نوری هستی که نمی‌تواند در کنار تاریکی قرار گیرد؛ طبیب نیز از مشکلات بیمارانش روی برنگرداند.

هوش مصنوعی: در اینجا به فردی اشاره شده که با حضورش، زیبایی و رنگ لعل را به واسطه تجلی خود به دیگران می‌بخشد و این زیبایی مانند باده‌ای در جامی نمایان می‌شود.

هوش مصنوعی: نور خود را بر بالای بام‌ها بتابان، چرا که هر بامی نشانه‌ای از یک نام است.

هوش مصنوعی: چراغ پیرزن خیلی زود خاموش می‌شود، اما خوب است اگر خانه‌اش از نور تو روشن شود.

هوش مصنوعی: این بیت به ویژگی‌های خوب و رفتاری نیک اشاره دارد که در برخی مواقع نمایان می‌شود و گاهی هم مخفی می‌ماند. به نوعی می‌گوید که چنین خوی و پاکی در هر زمانی و برای هر کسی ممکن است ظاهر شود یا پنهان بماند.

هوش مصنوعی: به جایی که پر از تاریکی است نرو، زیرا بار دیگر دل کسانی را که درک عمیقی از زندگی دارند، غمگین نکن.

هوش مصنوعی: سایه نباید در چاه کندن کمک کند، زیرا تنها زمانی می‌تواند نور بدهد که به بالا برود.

هوش مصنوعی: با این وجودی که داری، چه معنایی دارد که به بندگی مشغول باشی؟ تیره‌روزی و سیاه‌کاری چه نسبتی با تابندگی و درخشندگی دارد؟

هوش مصنوعی: گفت که خواب چشمان ما را در جلوه زیبایی خورشید تابان برد.

هوش مصنوعی: من این‌قدر درخشان و خالص نیستم، بلکه نور چهرهٔ خورشید است که مرا تابناک کرده است.

هوش مصنوعی: هر نوری که در من می‌بینی، به خاطر اوست. من در اینجا فقط جمع‌آورنده و خوشه‌چین آن نور هستم.

هوش مصنوعی: هنرها و تجلی‌ها به من یاد دادند که چگونه چهرهٔ تاریکم را روشن کنم.

هوش مصنوعی: برای روشن کردن دنیا و به وجود آوردن نور و روشنی، فقط از یک ذره آتش نمی‌توان انتظار داشت. همچنین، بزرگ‌منشی و بزرگی از کسانی که هنوز کوچک و ناتوان هستند، انتظار نمی‌رود.

هوش مصنوعی: در این بازار، شلوغی و هیاهویی وجود دارد و اگر از من بپپرسی، من هم می‌توانم به تو راهنمایی کنم.

هوش مصنوعی: چرا که بال‌های من به خاطر نشستن در ارتفاع نیستند، زیرا من هیچ‌گونه وجود مستقلی ندارم و همه‌چیز زیر دست من قرار دارد.

هوش مصنوعی: روشنی من بسیار ساده و بی‌پیرایه است، در حالی که ماه درخشش و زیبایی‌اش مانند آفتاب می‌باشد.

هوش مصنوعی: چهره‌اش به زیبایی خورشید می‌درخشد و مثل یک جواهر در دنیا می‌درخشد؛ بهتر است که من خودم را از این جایگاه خالی کنم.

هوش مصنوعی: مرا از این روش و شیوه آگاه نکردند و فراتر از این، مرا هدایت و راهنمایی نکردند.

هوش مصنوعی: اگر از نوشته‌های خودم فاصله بگیرم و خارج شوم، به‌طور ناگهانی و غافلگیرکننده‌ای مرا به پایین می‌کشند.

هوش مصنوعی: از نور تازه‌ای روشن شدم، در صبحگاه بر تو درهایی باز خواهد شد.

هوش مصنوعی: وقتی که به نور و پاکی متصل شدیم، دیگر از اینکه این ارتباط چطور برقرار شده و چرا به وجود آمده، سوالی نمی‌پرسیم.

هوش مصنوعی: در این مکان، کسی که به اوج بلندی رسید، به خاطر این که استاد خود را داشت، سقوط نکرد و به همین دلیل، به معلمی برگزیده شد.

هوش مصنوعی: اگر کسی از کاری خبر دارد، باید بداند که این آگاهی نتیجه‌ی تجربه و یادگیری او از دیگران است.

هوش مصنوعی: آیا می‌توانی از سر نیاز، به خدمت و بندگی بپردازی؟ و آیا می‌توانی ضعف و ناتوانی را به شکلی بزرگ و با افتخار نشان دهی؟

هوش مصنوعی: در این بازی شطرنج، فردی دیگر وجود دارد که مانند طلا، زرق و برق دارد و ارزشمند است.

هوش مصنوعی: باید از ظاهر و جلوه‌های فریبنده دنیا رها شویم و به سوی نور حقیقت و معنای واقعی زندگی برویم.

هوش مصنوعی: گاهی ما در زندگی مشهود و نمایان هستیم و گاهی در سایه و پنهان. این نوعی قاعده و فرمان طبیعت و گردش روزگار است.

هوش مصنوعی: ما هزاران فکر و راز در دل داریم، ولی تنها یکی از هزاران را بیان کرده‌ایم، همین‌هایی که گفته شد.

هوش مصنوعی: از همان ابتدا، ما درد و غم نتیجه را داریم؛ زمانه، به ما بدهکار است، چرا که ما بدهی بزرگی داریم.

هوش مصنوعی: وقتی ثروتمند شویم و از بدهی‌های روزگار رها شویم، فردا دوباره از ما این بدهی‌ها را طلب خواهند کرد.

هوش مصنوعی: افرادی که آگاه و دانا هستند، به آن جمعیتی که خود را بزرگ و مهم می‌پندارند ولی در واقع چیزی برای عرضه ندارند، می‌خندند.