دل داده ام برباد،برهرچه باداباد
مجنون تر ازلیلی،شیرین تر از فرهاد
ای عشق ازآتش اصل ونسب داری
ازتیره ی دودی،ازدودمان باد
آب ازتو طوفان شدخاک ازتوخاکستر
ازبوی تو آتش درجان بادافتاد
هرقصربی شیرین چون بیستون ویران
هرکوه بی فرهادکاهی به دست باد
هفتادپشت ماازنسل غم بودند
ارث پدرمارااندوه مادرزاد
ازخاک مادربادبوی تو می آید
تنها تو می مانی ما می رویم ازیاد

هم شعر خانم پروین اعتصامی زیباست و هم این شعر آقای قیصرامین پور که توی حاشیه ها نوشته شده.فوق العادن دوتا

زینب بانو
خوشم آمد ، آفرین
با پُتک کوبیدی
زنده باشی

واقعا هر تلاشی بی فایده به نظر میرسه وقتی تمام این چیزا بی اهمیته و اصل نیست

ولی افسوس که «چه توان کرد؟» هیچ. پس:«هر چه باداباد»

غم ها نهفته است دراین بیت :

چه توان خواست از مکاید دهر

چه توان کرد، هر چه باداباد

بیت سوم؛ «مرداد» هست؛ نه «مراد»!

بیت چهارم؛ «وَزَم» هست؛ نه «و  زم»

بیت هجدهم؛ «خرداد» هست؛ نه «خورداد»!

منبع: دیوان قصاید، مثنویات، تمثیلات و مقطعات پروین اعتصامی؛ بر اساس طبع ابوالفتح اعتصامی 

لطفاً بیشتر دقت کنید.