هوش مصنوعی: شب فرار رسید و رفوگر سالخورده خسته و غمگین شد و از خوشحالی آن چشمی یاد کرد که در آرامش خوابیده است.

هوش مصنوعی: زندگی من به گونه‌ای است که تمام روز و شب‌هایم تحت تأثیر گفتگوهایم با خیال و افکارم می‌گذرد، مانند دوخت و دوزی که با نخ و سوزن انجام می‌شود.

هوش مصنوعی: هر جا که ساکن می‌شوم، بخت بد همیشه همراهم است.

هوش مصنوعی: وقتی موهای سفید بر موهای سیاه چیره می‌شوند، به این فکر افتادم که حالا وقت آن است که به دانایی و آگاهی بیشتری برسم.

هوش مصنوعی: خانهٔ درویش به خاطر بی‌نیازی و نداشتن دارایی کلان، از دزدی در امان است. در واقع، درویش نه چیزی برای به سرقت دادن دارد و نه در برابر دزدان جذابیت مالی ایجاد می‌کند.

هوش مصنوعی: دل خود را باز کن و داستان‌های درونت را بخوان، زیرا آنچه در دل است، بیشتر از آن چیزی است که می‌توان گفت.

هوش مصنوعی: من در دام دو گرگ گرفتار شدم، روز و شب، دنیا برای من مانند گودالی است که در آن گم شده‌ام.

هوش مصنوعی: ایستاده‌ام، هرچند که با افتادن من، به نظر می‌رسد که ممکن است بترسم.

هوش مصنوعی: اگر امروز این فرصت را از دست بدهم، فردا با ذلت و شکست خواهم مرد.

هوش مصنوعی: سر، مشکلات و مسائل زیادی را به همراه دارد، اما بدن نیز از ویژگی‌های زیادی برخوردار است و هر کدام نقش و زیبایی خود را دارند.

هوش مصنوعی: دل من از درد و رنج به وجود آمده و در نتیجه‌ای زیبا و ارزشمند مثل یاقوت احمر شکل گرفته است. من از این موضوع بی‌خبر بودم که اینجا منبعی برای تولید این زیبایی وجود دارد.

هوش مصنوعی: به خاطر مشکلات زندگی، لباس‌هایم را وصله‌پینه کرده‌ام، اما هنوز لباسی بر تن دارم که مانند پرویزن (چیزی نازک و لطیف) است.

هوش مصنوعی: تلاش و زحمت بسیار برای به دست آوردن چیزی که در نهایت بی‌فایده یا ناچیز است، همچون کوشش برای کندن زمین با نوک سوزن.

هوش مصنوعی: امشب هر چه را که با دقت بررسی کردم، به این نتیجه رسیدم که این موضوع اولیه مربوط به نادیده گرفتن چیزهاست.

هوش مصنوعی: چشم من دیگر نمی‌تواند چیزی ببیند؛ کار دیدن و آگاهی تنها مختص چشمان روشن و بیدار است.

هوش مصنوعی: چشم تا زمانی که توان دیدن داشت، این چراغ را در انس با یار مشاهده کرد، اما حالا دیگر بدون روغن شده است و نمی‌تواند روشن بماند.

هوش مصنوعی: زمانی که دنیا در حال چرخش است، مردم دچار مشکلات و افت‌های مختلفی می‌شوند و این مشکلات نتیجه‌ی همان چرخش دنیا است.

هوش مصنوعی: روزی بدن من احساسات و لطافت داشت، اما بعد از اینکه سختی‌های زیادی را تجربه کرد، حالا تبدیل به آهن شده است.

هوش مصنوعی: من وقت زیادی را صرف ترمیم و درست کردن چیزها کردم، اما ندانستم که عمر من مانند دامن پارگی‌های زیادی دارد و هیچگاه کامل نخواهد شد.

هوش مصنوعی: به او گفتم کمی صبر کن تا کارهایمان را درست کنیم، اما او پاسخ داد که وقت کافی نیست و باید برویم.

هوش مصنوعی: زمانی که انسان به سن پیری می‌رسد، ممکن است همچنان کارهای زیرکانه‌ای انجام دهد، اما در واقع در این مرحله از زندگی، به نوعی نادانی و سادگی دچار می‌شود. او دیگر نمی‌تواند مثل جوانی هوشیار باشد و ممکن است تحت تأثیر شرایط قرار گیرد.

هوش مصنوعی: دیشب، ناتوانی و ضعف ناشی از پیری مرا به زمین انداخت. در آن لحظه، به خود گفتم که این تجربه‌ای است برای یادگیری از سقوط و ناتوانی.

هوش مصنوعی: هر آنچه از من بود و داشت، کم‌کم از من گرفته شد. دیر فهمیدم که دنیا انسان را فریب می‌دهد و به او آسیب می‌زند.

هوش مصنوعی: تنها چیزی که از دوران سختی و ناکامی‌های زندگی به دست آورده‌ام، موهای سپیدم است و فقر و تنگدستی‌ام مانند یک کشتزار وسیع است.

هوش مصنوعی: من با زجر و مشقت زیادی توانستم یک نان به دست آورم، اما به این نتیجه رسیدم که گرسنه ماندن بهتر از خونریزی و آسیب زدن به خود است.

هوش مصنوعی: در زمان مشکلات و سختی‌ها، بیشتر به دشمنان نزدیک می‌شوم تا به دوستان، زیرا در آن لحظات، دشمنان واقعی خود را نشان می‌دهند.

هوش مصنوعی: هر چیزی که من برای خودم به دست آوردم، سرنوشت یا روزگار آن را به خودم بازگردانده و برایم سختی‌ها و مشکلاتی را به همراه داشته است.

هوش مصنوعی: هر لحظه در حال خستگی و از پا افتادگی هستم و احساس می‌کنم که مرگ به من نزدیک است.

هوش مصنوعی: من تنها به خاطر پاره‌دوزی‌ام بهایی داشتم و اینگونه بهای کم ارزش، به هیچ معناست.

هوش مصنوعی: من لباس عادی به تن ندارم، بلکه کفن پوشیده‌ام. این کفن برای تو مانند پیراهنی است که ممکن است بر تن کنم.

هوش مصنوعی: سوزن بی‌رحمانه باعث درد و جراحت‌های زیادی به من شد، اما این زجر و رنج نتیجه‌ی تلاشی است که با دست‌های لرزان و ناتوانم انجام دادم.

هوش مصنوعی: بر ستمکاران، ظلم و ستم کمتر خواهد شد و این نتیجه صبر و شکیبایی است.