هوش مصنوعی: در باغ صبح، گل به خار گفت که تو هیچ خوبی را از خودت نمی‌توانی به نمایش بگذاری ای زشت‌روی، این تو حقیر است.

هوش مصنوعی: باغی که پر از گل و گیاهان خوشبو است، بهتر است که زیبایی‌ها را در خود داشته باشد تا اینکه در بیابان‌های خشک و بی‌ثمر زندگی کند.

هوش مصنوعی: هر کس که در زندگی رنگ و طراوت و شادی نداشته باشد، مانند گیاه پژمرده‌ای است که در باغ نشسته و دلی غمگین و خجالت‌زده دارد.

هوش مصنوعی: با من چه ادعایی درباره عشق و همسری داری که من به نوعی در همه جا باعث شرمندگی تو شده‌ام؟

هوش مصنوعی: در مکالمه‌ی تو، تمام وجودم سوخته و نابود شده است. خوشحالم از این که در کنار تو، گلی وجود دارد که نه خار دارد و نه علف‌های هرز.

هوش مصنوعی: گاهی دستت را می‌خراشی و گاهی لباس‌هایت را پاره می‌کنی. با وجود کسی مثل تو، چطور ممکن است هماهنگی وجود داشته باشد؟

هوش مصنوعی: چهرهٔ زیبا و درخشان من به خاطر تو نیست، هرچند که باغبان زحمت کشیده و مراقب من بوده است.

هوش مصنوعی: شبنم به طور مداوم بر صورت من بوسه می‌زند و ابر همیشه مرواریدهایی را به زمین می‌ریزد.

هوش مصنوعی: رهگذران ممکن است تو را زیر پا بگذارند، اما ما را مانند عروسانی که از گل و نرمی برخوردارند، مورد توجه و ستایش قرار خواهند داد.

هوش مصنوعی: اگر دلت نمی‌سوزد و بی‌دلیل آزار نمی‌دهی، پس چرا هر کسی از تو دوری می‌کند؟

هوش مصنوعی: خار خندید و گفت، تو هرگز سختی‌ها را تجربه نکردی. بله، هر کسی که روزهای تاریک و سختی را دیده باشد، به ضعف و زوال می‌رسد.

هوش مصنوعی: ما را به خود نمی‌افتند، بلکه دیگران ما را به زمین زده‌اند. اگر عاقل هستی، از مسخره کردن ما بپرهیز.

هوش مصنوعی: آسمان به جانب افرادی که در تنهایی زندگی می‌کنند، توجهی نکرد و بنابراین، تلاش برای امید و انتظار، بی‌فایده بود.

هوش مصنوعی: یک روز، آرزو و خواسته‌های زیادی داشتم، اما افسوس که زندگی به من اجازه نداد به این خواسته‌هایم برسم.

هوش مصنوعی: با اینکه نتوانستم هیچ کاری انجام دهم، اما در این روزها کارها به زحمت و با منت پیش می‌روند.

هوش مصنوعی: تو هنوز از خود خبر نداری، مثل کودکی ضعیف که در لحظه‌ای که چهره‌اش را نمایان می‌کند، شگفت‌زده و معصوم به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: به خاطر تو، بهار را به دوختن لباس مشغول شدم و برای این کار، خیلی از لباس‌هایم را از هم باز کردم، ای دوست، تار و پود را برایت کنار گذاشتم.

هوش مصنوعی: زمانی که تو به خواب می‌روی، من خوابم نمی‌برد زیرا که در این دشت، گل‌های زیبای زیادی پنهان شده‌اند.

هوش مصنوعی: باید از خودت محافظت کنی و نسبت به آنچه درون خودت وجود دارد، بی‌توجه نباشی. شنیده‌ای که چگونه گنجینه‌ها از دشمنان خود محافظت می‌کنند و چطور مارها به هر کسی که به آن‌ها نزدیک شود، هشدار می‌دهند.

هوش مصنوعی: کسی که به تو نور و زیبایی و صفا بخشید، من در شگفتم که چرا مرا به حالت خاکی و فروتن درآورد.

هوش مصنوعی: ما بی‌رمق و بی‌هویت و بی‌ارزشیم، به همین خاطر خوشی از ما دور شده و روزگار به ما رحم نمی‌کند.

هوش مصنوعی: ما نگران آثار و مشکلات ناشی از بادهای گرم و سوزان نیستیم، زیرا در میان خار و علف، چه در زمستان و چه در بهار، برای ما تفاوتی ندارد.

هوش مصنوعی: تحمل سختی و داعش دیگران بهتر از این است که به سخنان و تهمت‌های آزاردهنده گوش دهی.

هوش مصنوعی: مادرپرور، به خاطر راحتی تو در این گهواره تنگ، زحمت‌های زیادی کشیده و فشارهای زیادی را تحمل کرده است.

هوش مصنوعی: قوانین و رفتارهای دنیا در مورد کینه و دشمنی همیشه وجود داشته است؛ اگر یک نفر را به قتل برسانند، شخص دیگری نیز دچار آسیب خواهد شد.

هوش مصنوعی: ما را به زمین افکند و تو را به آسمان برد، سر ما را به زیر پای گذاشت و به تو زینت گوش را داد.

هوش مصنوعی: پرتوی که زیبایی چهره تو را به نمایش گذاشت و ما را تحت تأثیر قرار داد، ناگهان به شعله‌ای تبدیل شد.

هوش مصنوعی: زینت‌های آسمان، زیبایی من را نآرایش کن. با من صحبت نکن، زیرا کسی مرا نمی‌خواهد.

هوش مصنوعی: حس خجالت و سرشکستگی فقط برای کسانی است که در زندگی خود مثل خار هستند و لذت واقعی به آنهایی می‌رسد که مانند گل زیبا و خوشبو زندگی می‌کنند. بنابراین، بر اثر شدت احساسات و حیرت من، تعجب نکن.

هوش مصنوعی: زیبایی و شادابی تو تنها یک هفته دوام دارد و بر اساس وعده‌های دنیا و سرنوشت، چه ارزشی دارد؟

هوش مصنوعی: افرادی که از جام کبود شراب می‌نوشند، به خودپسندها اجازه نمی‌دهند که هوشیار و آگاه باقی بمانند.

هوش مصنوعی: زندگی و وجود در این دنیا، مانند گل‌ها و گیاهان، دوام و پایداری ندارد. حتی اگر مقام و موقعیتی داشته باشیم، در نهایت همه چیز به نیستی ختم می‌شود و هیچ چیز در این عالم دائمی نیست.

هوش مصنوعی: باغ گل، بارها از سرنوشت سخت آسیب دیده و گلبرگ‌هایش به خاطر وزش باد سرد پاییزی، پر از غبار شده است.

هوش مصنوعی: در صبح زود، گل‌ها بسیار شکفته‌اند و در شب نیز خنکای هوا احساس می‌شود. نگرانم که تو نیز مدتی طولانی در درخت نمانی.

هوش مصنوعی: مردم زمانه در کنار تو شاد و خوشحال هستند، اما وقتی رنگ و انرژی تو کمرنگ شود، به راحتی تو را فراموش می‌کنند.

هوش مصنوعی: روزی که هیچ کسی به یاد تو نبود و تنها من بودم که به تو اهمیت می‌دادم، آن زمان چه کسی به فکر تو بود و دوستت داشت؟

هوش مصنوعی: پروین به دیگران ظلم نمی‌کند، اگر باغبان دنیا به گل‌ها آسیب می‌زند، پس چه دلیلی دارد که برای باید به گل‌ها احترام قائل شود و خارها را بی‌احترام بدانند؟