هوش مصنوعی: باغبان به قطره‌ای که روی برگ گل نشسته بود نگاه کرد و گفت که این چهره شایسته‌ی اشک و غصه نیست.

هوش مصنوعی: او گفت: من شب گذشته از شادی خندیده‌ام، اما به خاطر خوشحالی من، بلبل به سوگ نشسته و گریه کرده است.

هوش مصنوعی: من به اوضاع و احوال زمانه می‌خندم و از اینکه چقدر زندگی پر از فراز و نشیب و ناعدلی است، متعجبم.

هوش مصنوعی: ماجرای خنده‌ٔ ما مشخص است، اما دلیل گریه و اندوه بلبل را نمی‌دانم.

هوش مصنوعی: ما لحظه‌ای خوشی را تجربه کردیم و سپس از آن گذشتیم. هیچ‌کس نیست که عمر جاودانه‌ای داشته باشد.

هوش مصنوعی: ما هر دو به سمت رفتن می‌رویم، من شاید یک روزه بروم و تو شاید صد سال دیگر، اما در نهایت هر دو باید برویم، حتی اگر یک روز یا دو روز بمانیم.

هوش مصنوعی: هر کسی که به ورق‌های من نگاه کرد و به فکر فرو رفت، از آنچه که نوشته‌ام عبرت و درس آموخت.

هوش مصنوعی: من شاد و خوشحالم، هرچند که مانند خار، درد و سختی را تجربه کرده‌ام. اما با این وجود، هر کسی که زندگی را ادامه دهد، با چالش‌ها و اتفاقات آن آشنا می‌شود.

هوش مصنوعی: گل فرصتی برای نگرانی و انتظار ندارد، زیرا امروز وجود دارد و فردا وجود نخواهد داشت.