هوش مصنوعی: جهان خالی است و من در این گوشه از آن نشسته‌ام. نیک‌خواهی و مهربانی کم شده و من بدون آمادگی در این وضعیت قرار دارم.

هوش مصنوعی: اگر تو مانند گذشته بزرگ و بزرگوار بودی، به خوبی می‌دانستی که ارزش‌ها و مقادیر همیشه نسبی هستند و هر چیزی را باید با توجه به نسبتش بررسی کرد.

هوش مصنوعی: چرا باید نامه بنویسم و از احساساتم حرف بزنم؟ وقتی که افراد نادان فقط با قلم خود از درد دلشان صحبت می‌کنند؟

هوش مصنوعی: کی امکان دارد که نامه‌ای از من به ده بیفتد و کسی نام من را بشناسد؟ از هر چیز بیهوده‌ای می‌توانم لذت ببرم.

هوش مصنوعی: من در دل مثل دریا، گنجینه‌ای از خوبی‌ها دارم، اما در زندگی به دنبال مقام و ثروت نیستم.

هوش مصنوعی: زمانی که نور من همانند نور ماه از وجود من می‌تابد، دیگر نیازی نیست که کسی مانند مشتری وجود داشته باشد.

هوش مصنوعی: هیچ کس را نیافتیم که به اندازه یک خریدار، سخن را ارزشمند بداند؛ بنابراین از حرف زدن خودداری کرده و ترجیح دادم کاری انجام ندهم.

هوش مصنوعی: خرد و عقل، از این بیهوده حرف زدن و گفتن داستان‌های بی‌مورد، دور است و این نوع سخن گفتن بی‌فایده است.