هوش مصنوعی: ای کاش، عشق من که به تو رفته، نامت را فراموش کنم و به خاطر این عشق نابخردانه، به آتش بکشم.

هوش مصنوعی: نگویید که این آرزو چیزی غیرواقعی است، چون نمی‌دانم چرا بار دیگر این احساس در من به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: تو به اندازهٔ خود از خواسته‌هایت تلاش نکردی و نامی را بجویی که فراتر از ظرفیت و شایستگی‌ات باشد.

هوش مصنوعی: از شکارچیانی که مانند من در پی شکار هستند، متمایز باش، زیرا این کار برای تو مناسب نیست.

هوش مصنوعی: به دنباله‌ی آن آهوی وحشی چه می‌گردی؟ زیرا اگر اندکی حرکت کند، دیگر نمی‌توانی به او برسی.

هوش مصنوعی: نگران نباش، اگر موهای من باعث تیرگی حالت شد. چرا ادامه می‌دهی و به آن فشاری می‌آوری؟

هوش مصنوعی: از زیبایی من چرا صحبت می‌کنی؟ چرا باید در هر جا از این موضوع گله و شکایت کنیم؟

هوش مصنوعی: قبل از اینکه من جرعه‌ای بنوشم، تو مست بودی و مرا نادیده گرفتی و همین باعث شد که رفتار تو اینگونه باشد.

هوش مصنوعی: خوردن عسل در حال بیماری و تب، مثل این است که از شکر به خاطر یک جنایت بهره ببری. این بیان به نوعی اشاره دارد به تضاد بین لذت و عذاب، و اینکه برخی خوشی‌ها در دل مشکلات و دردهای زندگی ممکن است معنای دیگری داشته باشند.

هوش مصنوعی: می‌گویی دل من از زیبایی تو پر از غم و ناراحتی شده، حالا که می‌دانستی حال و روزم چگونه است، چه احساسی داری؟

هوش مصنوعی: اگر دل تو ناراحت و غمگین است، این مشکل من نیست. تو خودت انتخاب‌های نادرستی داشته‌ای، پس چرا از من توقعی داری؟

هوش مصنوعی: اگر دل تو هم از اندوه و درد خونین شود، وقتی که برای خودت شکایت می‌کنی، در برابر زلف من چه کار خواهی کرد؟

هوش مصنوعی: می‌گوید آنچه در دل دارم نمی‌تواند کسی که در ذاتش پلنگی است، درک کند؛ چرا که او هیچ نمی‌داند و حال من چگونه است. در حقیقت، تنها من از درد و رنج خود باخبرم.

هوش مصنوعی: دل خود را به سخنان من وابسته نکن، زیرا که هیچ چیزی از زیبایی‌ام در اینجا دیده نمی‌شود، چرا که پیچیدگی زلف‌هایم بیشتر از آن است که قابل بیان باشد.

هوش مصنوعی: تو با زیبایی و جذابیت خود در کنار من نمی‌ایی، چرا که این یکی از هند و آن یکی از ترک‌های ختائی است.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که من تحت تأثیر جادو و جادوگران نیستم و حتی اگر تو هزاران ترفند و افسون هم بسازی، نمی‌توانی بر من تسلط پیدا کنی.

هوش مصنوعی: زمانی از لب‌های من بهره‌برداری کن که مانند خالی از دهانم، دور و کناره‌گیر شده‌ام.

هوش مصنوعی: بهتر است که از من دوری کنی، زیرا اگر مرا رها کنی، خودت به زحمت می‌افتی.

هوش مصنوعی: این اولین باری بود که تو چیزی را دیدی و تصور کردی که غم و اندوهی را تجربه کرده‌ای؟

هوش مصنوعی: به یک دست من افتادی و به یک جام به همین صورت مست و غرق در شادی شدم.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی نکته‌ای را بفهمی، چرا این همه زحمت می‌کشی؟ اگر حاضری گوش بدهی، من می‌توانم برایت بگویم.