هوش مصنوعی: ای خرد، تو هستی که روح و بدن را شکل می‌دهی و دل را تسکین می‌دهی.

هوش مصنوعی: در ویژگی‌های تو غرق شدم و هویتم را گم کردم. در مسیر تو، شناخت خود را از دست دادم.

هوش مصنوعی: به من روشنی ببخش، زیرا نور من از درون خودم است و از من دور نشو.

هوش مصنوعی: ذره‌ای از نور در ذهنم جاری است، مانند چکه‌های روغن زیتون که در چراغ من می‌ریزد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که در نظر من باشی، می‌توانم راه را پیدا کنم، اما تنها وقتی که تو خود راهنمای من باشی.

هوش مصنوعی: اگر خود را نشان دهی، چرا نمی‌دانم که چه دیده‌ام؟ و اگر نشان ندهی، از کجا می‌توانم مشاهده کنم؟

هوش مصنوعی: هرچند مدتی است که در مسیرم به سمتی پایین‌تر می‌روم، اما همچنان در حال حرکت هستم.

هوش مصنوعی: من از پشت پرده بازی می‌کنم تا شاید پرده را کنار بزنم.

هوش مصنوعی: به در خانه‌ات آمدم و بدون احترام انگشتری درست کردم از حلقه‌ای که به دورم پیچیده بود.

هوش مصنوعی: من در تلاش هستم تا در خانه‌ام را به زنجیر بکشم و در این حال، آه و ناله می‌کنم و اشک‌هایم جاری می‌شود.

هوش مصنوعی: به تو می‌گویم، ای پناه من، آیا دوباره به راه من برنمی‌گردی؟

هوش مصنوعی: سرم به‌هم ریخته است، مرا به‌راه بیاور و در سایه‌ات حمایتم کن.

هوش مصنوعی: از این خیالات و تصورات کنار برو، و پرده‌ی عفو و فراموشی را برای اعمال من بکش.

هوش مصنوعی: وقتی تو را دارم، دیگر به چه چیزی نیاز دارم؟ با وجود تو، از دردسرها و مشکلات چه می‌خواهم؟

هوش مصنوعی: وقتی کرمت و لطف تو از من جدا نشده، دیگر چه چیزی می‌توانم ببینم که ارزش داشته باشد؟ چون چیزی جز این محبت را ندیده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر به خاطر باختن من خودت را ناراحت نکن، خودت را با ادب رفتار کن.

هوش مصنوعی: من با این بار سنگین بندگی که بر دوش دارم، نمی‌دانم به راست بروم یا به چپ.

هوش مصنوعی: به خاطر تو، روح و جان من پر از انرژی و زندگی شد، هرچند که از من هیچ کار شگرفی برنیامد.

هوش مصنوعی: از منفی‌گری و زرق و برق دنیوی دور شو و مرا به سرچشمه‌ی پاک وجود متصل کن.

هوش مصنوعی: مرا همانند روز روشن کن، تا در شب از این وجود تاریک فرار کنم.

هوش مصنوعی: هنگامی که به تو فکر می‌کنم، پرهای پرندهٔ اندیشه‌ام می‌ریزد.

هوش مصنوعی: آیا به دنبال من هستی؟ این فقط یک خیال است که دوباره از من سوال می‌کنی؟ این امکان‌پذیر نیست.

هوش مصنوعی: چطور می‌تواند وجود من را تغییر دهد؟ و این وجود در میان عدم چه تأثیری می‌تواند بگذارد؟

هوش مصنوعی: من مدت زیادی است که از دکان بیرون رفته‌ام و دیگر از آبرو و حیثیت خود خبری نیست.

هوش مصنوعی: من از فقر و تنگدستی خود شرمنده‌ام و از اینکه نتوانسته‌ام از آن فرار کنم، احساس شرمندگی می‌کنم.

هوش مصنوعی: آه! چقدر از وضعیت خود ناراحتم! اما با وجود این ناراحتی، از غم نمی‌میرم، زیرا دل سنگی دارم!

هوش مصنوعی: من از سفر به آن جا سود بردم، اما با این حال بخت من به هم ریخت و ضرر کردم.

هوش مصنوعی: دل من از مشکلات و رنج‌هایی که به وجود آمده، به شدت خسته شده است و این آسیب هم به من وارد شده و هم بر من تأثیر گذاشته است.

هوش مصنوعی: دل من از نگرانی و آشفتگی به شدت دلگیر شده است. آه، از این پیشانی که تحمل سختی‌ها را دارد!

هوش مصنوعی: چندین صفحه تاریک و غم‌انگیز از زندگی‌ام رقم خورده است، حالا من باید به کجا بروم؟ آه، چقدر ناراحتم!

هوش مصنوعی: تنگدستی مثل من چه می‌تواند بکند؟ تا کسی به حسابش بیاورد و او را بشناسد؟

هوش مصنوعی: بدون راهنمایی تو، من به گمراهی می‌افتم. دستم را بگیر تا به مسیر صحیح بیفتم.

هوش مصنوعی: غیر از نعمت‌های تو چیزی برای من نمانده و جز این اشک و رنگ باختم، چیزی در من نیست.

هوش مصنوعی: من از تو بخاطر اشتباهاتم عذرخواهی می‌کنم، چون تو از من خواستی که آرزو کنم و من هم می‌خواهم.

هوش مصنوعی: من با کمال فروتنی و نیازی به یاری، به در خانه‌ات آمدم. من یک درویش هستم و سرم را پایین انداخته‌ام.

هوش مصنوعی: اگر رحمت تو به یاری‌ام بیاید، امیدی دارم؛ وگرنه همه چیز به ناامیدی منجر خواهد شد.

هوش مصنوعی: چطور می‌توانم عذرم را بهانه کنم وقتی که به خاطر اعمال خودم به هیچ چیز نمی‌رسم؟

هوش مصنوعی: من نتوانستم آن چیزی را که گفتی انجام دهم، اما وقتی تو آن را نشان دادی، متوجه شدم.

هوش مصنوعی: اگر تو من را ببخشی، لایق و سزاوار آن هستم و اگر تو مرا بسوزانی، من هم سزاوار آن مجازات هستم.

هوش مصنوعی: غم تو را بخور، چون ما از غم تو خوشحال هستیم؛ مهلت نده به خودت که به ما آسیب بزنی.

هوش مصنوعی: اگر چراغی داری که بتواند راه ما را روشن کند، به درون بیایید تا از این شب تاریک خارج شویم.

هوش مصنوعی: ما چه چیز داریم که از تو نگرفته‌ایم؟ چه کسی می‌تواند چیزی به ما بدهد که از تو نگرفته‌ایم؟

هوش مصنوعی: لطفاً به من توجه کن و درد و رنج من را درمان کن. از طرف من پیام یا نامه‌ای بفرست تا به مرهمی بر دل من تبدیل شود.

هوش مصنوعی: ما به راحتی و با دل‌گشاده زندگی می‌کنیم و همچون پیادگان ساده‌دل و بی‌تکلف هستیم.

هوش مصنوعی: چرا فرار کنم؟ چون در مسیرم مانعی وجود ندارد. و چرا بمانم؟ چون وسایلم را ندارم.

هوش مصنوعی: هرچند می‌دانم که کار بدی انجام داده‌ام، اما چه می‌توان کرد؟ چون این کار را خودم انجام داده‌ام.

هوش مصنوعی: یک قلم روی خطای من بکش، چون من در مسیر زندگی‌ام گم شده‌ام، پس آن را اصلاح کن.

هوش مصنوعی: اگر تو موفقیتم در بندگی را به من بدهی و سرنوشت جاودانی برایم رقم بزنی.

هوش مصنوعی: دل من را با زیبایی‌هایت شاد کن و گردن من را با زینت‌هایت پر نما.

هوش مصنوعی: من تنها از تو خوشحالم و در برابر تو خود را کم‌ارزش می‌بینم، مثل خاک پای سگ‌های خودم.

هوش مصنوعی: با وفا تو پیمانی با روح من ببند و با صداقت، جانم را همراه خود کن.

هوش مصنوعی: وقت زیادی گذشته است، بگذار لیوان می را پر کنند، چون امشب قصد ندارم به روستا بروم.

هوش مصنوعی: من در جستجوی تو بی‌تاب و بی‌قرار می‌دوم تا نهایت کار را به پایان برسانم.

هوش مصنوعی: من از این دو مسیر به دردسر افتاده‌ام که تو برایم ایجاد کرده‌ای، حالا نیز تو می‌توانی مرا نجات بدهی.

هوش مصنوعی: زمانی که ایده‌ای عالی در ذهنم شکل گرفت، می‌دانی که این فکر کمتر از یک فکر ارزشمند نیست.

هوش مصنوعی: عشق، دیوانگی و شادی دوباره به سراغم آمد، حتی با وجود این که چیزی ندارم.

هوش مصنوعی: به خاطر تو در دلم احساساتی دارم. اگر تو چنین باشی، همه چیزهایی که نیاز است، هست.

هوش مصنوعی: خدایا، به احترام نیکان، من را در جمع نزدیکان خود قرار بده.

هوش مصنوعی: غرور و تمایل به قدرت را از وجودم دور کن، چون این چیزها تنها به من آسیب می‌زنند و نمی‌گذارند زندگی‌ام را به آرامی بگذرانم.

هوش مصنوعی: من از شراب حضور سیرابم کن و در قدرت بیان و سخنوری دلیرم کن.