اوحدی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۸۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گل کاب صفا بر رخ مهوش زده بود</p></div>
<div class="m2"><p>دیدم که درو زمانه آتش زده بود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گفتم که: درو چرا زدی آتش؟ گفت:</p></div>
<div class="m2"><p>یک روز بر ما نفسی خوش زده بود</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۸۸

گل کاب صفا بر رخ مهوش زده بود
دیدم که درو زمانه آتش زده بود
گفتم که درو چرا زدی آتش گفت
یک روز بر ما نفسی خوش زده بود

هوش مصنوعی: شاعر در این شعر به زیبایی‌هایی که بر چهره محبوبش نقش بسته اشاره می‌کند و از آتش زمانه، که بر روی او تاثیر گذاشته، صحبت می‌کند. وقتی از او می‌پرسد چرا آتش به دلش زده، محبوب پاسخ می‌دهد که یک روز لحظه‌ای خوش در کنار او بوده است.

رباعی شمارهٔ ۸۶

رباعی شمارهٔ ۸۷

هوش مصنوعی: رنگ گل زیبا بر صورت دلبر نمایان بود و من دیدم که زمانه به این زیبایی آسیب رسانده است.

گل کاب صفا بر رخ مهوش زده بود

دیدم که درو زمانه آتش زده بود

هوش مصنوعی: گفتم چرا در اینجا آتش روشن کرده‌ای؟ او پاسخ داد: یک روز بادی خوش بر ما وزید.

گفتم که: درو چرا زدی آتش؟ گفت:

یک روز بر ما نفسی خوش زده بود

رباعی شمارهٔ ۸۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده