اوحدی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۷۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>مشنو تو که: گل بی‌سر خاری باشد</p></div>
<div class="m2"><p>یا بادهٔ حسن بی‌خماری باشد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ناگاه برون کند سر از گنج رخت</p></div>
<div class="m2"><p>ریشی، که هرش موی چو ماری باشد</p></div></div>

کلیات اوحدی اصفهانی معروف به مراغی (دیوان - منطق العشاق - جام جم) به کوشش سعید نفیسی - تصویر ۸۲

رباعی شمارهٔ ۷۳

مشنو تو که گل بی سر خاری باشد
یا باده حسن بی خماری باشد
ناگاه برون کند سر از گنج رخت
ریشی که هرش موی چو ماری باشد

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به توصیف زیبایی و魅力 وجود انسان (یا همان گل) می‌پردازد و می‌گوید که زیبایی واقعی نمی‌تواند بی‌درد و رنج باشد. او به ناگاه به ظهور زیبایی اشاره می‌کند که چون مویی نرم و پیچیده است و از رازهای درون یک گنج بیرون می‌آید، به این معنا که زیبایی‌ها معمولاً با مشکلات و چالش‌ها همراه‌اند.

رباعی شمارهٔ ۷۱

رباعی شمارهٔ ۷۲

هوش مصنوعی: گل بدون ساقه نمی‌تواند وجود داشته باشد و زیبایی که بدون نشانه‌ای از نشئگی باشد، حقیقی نیست.

مشنو تو که: گل بی‌سر خاری باشد

یا بادهٔ حسن بی‌خماری باشد

هوش مصنوعی: ناگهان سر از گنج تو بیرون می‌آید، ریشی که هر رشته‌اش مانند موی مار است.

ناگاه برون کند سر از گنج رخت

ریشی، که هرش موی چو ماری باشد

رباعی شمارهٔ ۷۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده