اوحدی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۶۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گل گفت: مهل، که باد بویم ببرد</p></div>
<div class="m2"><p>چون خاک به هر برزن و کویم ببرد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>با وصل من آن آب چو آتش مینوش</p></div>
<div class="m2"><p>زان پیش که آتش آبرویم ببرد</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۶۲

گل گفت مهل که باد بویم ببرد
چون خاک به هر برزن و کویم ببرد
با وصل من آن آب چو آتش مینوش
زان پیش که آتش آبرویم ببرد

هوش مصنوعی: این شعر به بیان حسرت و ناپایداری لحظات می‌پردازد. شاعر از گل می‌خواهد که زمان را متوقف کند، چرا که با وزش باد بوی خوش او می‌رود و مانند خاک در هر مسیر و جایی پراکنده می‌شود. او تأکید می‌کند که باید از لحظات وصال و شادابی استفاده کرد، وگرنه پیش از آنکه آن لحظات بگذرد، آبرو و زیبایی او از بین می‌رود.

رباعی شمارهٔ ۶۰

رباعی شمارهٔ ۶۱

هوش مصنوعی: گل گفت: صبر کن، که باد عطر و بوی مرا می‌برد مانند خاک، به هر کوچه و خیابانی.

گل گفت: مهل، که باد بویم ببرد

چون خاک به هر برزن و کویم ببرد

هوش مصنوعی: با اتصال من به تو، آن آب مثل آتش می‌نوشد. قبل از این‌که آتش، آبرویم را ببرد.

با وصل من آن آب چو آتش مینوش

زان پیش که آتش آبرویم ببرد

رباعی شمارهٔ ۶۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده