اوحدی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۴۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای مهر تو از جهان پذیرفتهٔ من</p></div>
<div class="m2"><p>مشتاق تو این دیدهٔ ناخفتهٔ من</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>هر چند جهان ز گفتهٔ من پر شد</p></div>
<div class="m2"><p>اکنون به کمال میرسد گفتهٔ من</p></div></div>

کلیات اوحدی اصفهانی معروف به مراغی (دیوان - منطق العشاق - جام جم) به کوشش سعید نفیسی - تصویر ۱۰۲

رباعی شمارهٔ ۱۴۷

ای مهر تو از جهان پذیرفته من
مشتاق تو این دیده ناخفته من
هر چند جهان ز گفته من پر شد
اکنون به کمال میرسد گفته من

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات بیان می‌کند که عشق و محبت به معشوق او را از جهان جدا کرده و چشمان او همواره به دنبال معشوق است. هرچند که دنیا از حرف‌های او پر شده، اما اکنون آن صحبت‌ها به کمال و حقیقت نزدیک می‌شود.

رباعی شمارهٔ ۱۴۵

رباعی شمارهٔ ۱۴۶

هوش مصنوعی: ای پرتو محبت تو، که من در این جهان به خاطر تو به این حالت درآمده‌ام، این چشمان خسته و بیدار من تنها به خاطر شوق تو بیدار و هوشیار هستند.

ای مهر تو از جهان پذیرفتهٔ من

مشتاق تو این دیدهٔ ناخفتهٔ من

هوش مصنوعی: با اینکه دنیا از حرف‌های من پر شده، اکنون گفته‌های من به اوج و کمال خود می‌رسد.

هر چند جهان ز گفتهٔ من پر شد

اکنون به کمال میرسد گفتهٔ من

رباعی شمارهٔ ۱۴۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده