اوحدی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۳۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>خواهم که لب باده پرستت بوسم</p></div>
<div class="m2"><p>و آن عارض خوب و چشم مستت بوسم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>صد نقش چو دستارچه بر آب زدم</p></div>
<div class="m2"><p>باشد که چو دستارچه دستت بوسم</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۱۳۲

خواهم که لب باده پرستت بوسم
و آن عارض خوب و چشم مستت بوسم
صد نقش چو دستارچه بر آب زدم
باشد که چو دستارچه دستت بوسم

هوش مصنوعی: در این شعر شاعر عشق و زیبایی معشوقه‌اش را توصیف می‌کند. او آرزو دارد لبان معشوق را ببوسد و به چهره زیبا و چشمان مستش بوسه بزند. همچنین به تصویر زیبایی که بر آب زده، اشاره می‌کند و امیدوار است که بتواند دست معشوق را نیز بوسه بزند. این ابیات نشان‌دهنده عشق عمیق و اشتیاق شاعر به معشوق است.

رباعی شمارهٔ ۱۳۰

رباعی شمارهٔ ۱۳۱

هوش مصنوعی: می‌خواهم لب‌های نوشیدنی‌ات را ببوسم و آن چهره زیبا و چشمان سرمستت را هم ببوسم.

خواهم که لب باده پرستت بوسم

و آن عارض خوب و چشم مستت بوسم

هوش مصنوعی: من بر روی آب صد نقشی مانند دستار زدم، امید دارم که روزی بتوانم دستت را ببوسم.

صد نقش چو دستارچه بر آب زدم

باشد که چو دستارچه دستت بوسم

رباعی شمارهٔ ۱۳۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده