اوحدی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۲۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>کم کن ز غمش فغان و مستی، ای دل</p></div>
<div class="m2"><p>وین بار بیفگن که شکستی، ای دل</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>آخر نه خدای تست؟ چندین او را</p></div>
<div class="m2"><p>نادیده چرا همی پرستی؟ ای دل</p></div></div>

کلیات اوحدی اصفهانی معروف به مراغی (دیوان - منطق العشاق - جام جم) به کوشش سعید نفیسی - تصویر ۴۴۱

رباعی شمارهٔ ۱۲۱

کم کن ز غمش فغان و مستی ای دل
وین بار بیفگن که شکستی ای دل
آخر نه خدای تست چندین او را
نادیده چرا همی پرستی ای دل

هوش مصنوعی: این شعر به دلِ غمگین و آشفته دلداری می‌دهد. شاعر از دل می‌خواهد که از غم و اندوه کم کند و بار سنگین احساس شکست را کنار بگذارد. او به دل یادآوری می‌کند که بالاتر از همه، خداوندی است که نباید او را نادیده گرفت و به پرستش بی‌مورد افکار و احساسات منفی ادامه داد.

رباعی شمارهٔ ۱۱۹

رباعی شمارهٔ ۱۲۰

هوش مصنوعی: ای دل، اندوه و ناله‌ات را کم کن و از شوق و خوش‌حالی لبریز باش؛ این بار سنگین را رها کن، زیرا دلت شکسته است.

کم کن ز غمش فغان و مستی، ای دل

وین بار بیفگن که شکستی، ای دل

هوش مصنوعی: آیا تو خدای خود را نمی‌شناسی؟ چرا او را نادیده می‌گیری و به چیزهای بی‌ارزش دیگر عبادت می‌کنی؟ ای دل!

آخر نه خدای تست؟ چندین او را

نادیده چرا همی پرستی؟ ای دل

رباعی شمارهٔ ۱۲۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده