اوحدی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۰۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ماهی، که بسوخت زهره چنگش بر سر</p></div>
<div class="m2"><p>بگریست فلک با دل تنگش بر سر</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>مویی که ز دست شانه در هم رفتی</p></div>
<div class="m2"><p>گردون به غلط نهاد سنگش بر سر</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۱۰۱

ماهی که بسوخت زهره چنگش بر سر
بگریست فلک با دل تنگش بر سر
مویی که ز دست شانه در هم رفتی
گردون به غلط نهاد سنگش بر سر

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به توصیف غمی عمیق و دلشکستگی می‌پردازد. او از ماهی که در آتش می‌سوزد و دلی پر درد دارد صحبت می‌کند و از آسمان (فلک) که با او همدردی کرده و می‌گرید. همچنین اشاره می‌شود به مویی که از دست شانه رفته است و گردون (یعنی سرنوشت یا دنیا) بر آن سنگینی کرده و نشان از شکست و تلخی دارد. شعر به خوبی احساسات عمیق و غمناک را منتقل می‌کند.

رباعی شمارهٔ ۹۹

رباعی شمارهٔ ۱۰۰

هوش مصنوعی: ماهی که از شدت ناراحتی و دردش، چنگش را به سر می‌کشد، آسمان هم با دل خود پریشان بر سرش می‌گرید.

ماهی، که بسوخت زهره چنگش بر سر

بگریست فلک با دل تنگش بر سر

هوش مصنوعی: موهایی که به خاطر شانه کردن در هم پیچیده شده‌اند، ای گردون، چرا سنگ را بر سرشان گذاشتی؟

مویی که ز دست شانه در هم رفتی

گردون به غلط نهاد سنگش بر سر

رباعی شمارهٔ ۱۰۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده