اوحدی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>قدش به درخت سرو می‌ماند راست</p></div>
<div class="m2"><p>زلفش به رسن، که پای بند دل ماست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دل میل گنه دارد از آن روز که دید</p></div>
<div class="m2"><p>کو را رسن از زلف و درخت از بالاست</p></div></div>

کلیات اوحدی اصفهانی معروف به مراغی (دیوان - منطق العشاق - جام جم) به کوشش سعید نفیسی - تصویر ۱۷۷

رباعی شمارهٔ ۱۱

قدش به درخت سرو می ماند راست
زلفش به رسن که پای بند دل ماست
دل میل گنه دارد از آن روز که دید
کو را رسن از زلف و درخت از بالاست

هوش مصنوعی: این شعر به وصف زیبایی و جذابیت یک معشوق می‌پردازد. شاعر قد او را به درخت سرو، و زلفش را به رسن تشبیه کرده که دل او را به خود مشغول کرده است. دل شاعر از زمانی که این معشوق را دیده، تمایل به گناه پیدا کرده، زیرا زلفش مانند رسن و قدش مانند درختی بلند است.

رباعی شمارهٔ ۹

رباعی شمارهٔ ۱۰

حافظ » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۴

هوش مصنوعی: قد او به درخت سرو می‌ماند و زلف‌هایش به ریسمانی شبیه است که دل ما را به او وابسته کرده است.

قدش به درخت سرو می‌ماند راست

زلفش به رسن، که پای بند دل ماست

هوش مصنوعی: دل از آن روز میل به خطا پیدا کرد که به یک شیوایی و زیبایی خاصی را دید؛ مانند اینکه رسن از زلف آویزان شده و درخت در بلندی قرار گرفته است.

دل میل گنه دارد از آن روز که دید

کو را رسن از زلف و درخت از بالاست

رباعی شمارهٔ ۱۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده