هوش مصنوعی: دل از خانه بیرون می‌رود و نمی‌توانم در آنجا بمانم، چون بوی گل به مشام می‌رسد و نمی‌توانم در خانه بمانم.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم شجاعانه رفتار کنم، مناسب است، چرا که در جوانی و در زمان شکوفایی، مطمئناً کسی که ناظر است می‌داند که من در سن پیری نمی‌توانم بی‌کار بنشینم.

هوش مصنوعی: اگر شخص دانایی بتواند با صبر و حوصله بنشیند و منتظر بماند، حق دارد که این کار را انجام دهد. ولی من که عاشق هستم و نمی‌توانم به سکون و آرامش ادامه دهم، در چنین حالتی مجاز هستم که دیوانه‌وار رفتار کنم.

هوش مصنوعی: از آنجا که در دانه‌های خال او دل خود را گره زده‌ام، می‌دانم که در این دام سختی بدون دانه نمی‌توانم آرام بگیرم.

هوش مصنوعی: هر کسی با دوستی و آشنایی، راهی را در زندگی پیش می‌گیرد، اما من نمی‌توانم در خانه‌ای که برایم غریبه است، آرامش یابم.

هوش مصنوعی: من که از واقعیت مثل فرزین گذشته‌ام، بارها نتوانسته‌ام بر روی بساط اندوه و بی‌خبری با خرد و دانایی بنشینم.

هوش مصنوعی: می‌خواهم به نشانهٔ ادب و تواضع، صورتم را به پای او بگذارم، اما اگر نتوانم با موهایش مانند شانه، آرامش پیدا کنم، از این پس همچون سنگی بی‌حرکت خواهم ماند.

هوش مصنوعی: عقل به من می‌گوید که در عشق به تو زیان می‌برم، اما اگر بگویی عشق ورزی کن، من نمی‌توانم به این داستان ادامه دهم.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم عیش و نوش کنم، اشکالی ندارد، چون در سن جوانی می‌دانم که نگهبانان اخلاق نمی‌توانند مرا در این کار متهم کنند.

هوش مصنوعی: اوحدی، تو به زهد و پرهیزگاری خود ادامه بده، اما من در این لحظه قادر نیستم پیمان و عهد خود را حفظ کنم، چرا که بدون انجام عمل نمی‌توانم به آرامش برسم.