هوش مصنوعی: دل من از درد و رنجی که ناشی از نگاه تیر مانند توست، زخمی شده است. تو همچون کمری که بندیده شده باشد و مانند زلفی که در باد رقصان است، به زیبایی خود می‌درخشی.

هوش مصنوعی: اگر پای من به زلف او گرفتار باشد، حتی اگر از کسی بشنوی که روزی زنجیری به پای من خواهد بود، می‌دانم که به همین سرنوشت راضی هستم.

هوش مصنوعی: مردم در زمان مشکلات و مصائب، با چشمانشان اشک می‌ریزند، اما نه تمام اشک‌ها همانند جیحون (رودی بزرگ) است و نه هر چشمی مانند دریا عمیق و وسیع است.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم یک شب فرصتی برای تنهایی با او پیدا کنم، چون همیشه مکان عاشقان پر از اشتیاق و حسرت است.

هوش مصنوعی: تنها چیزی که می‌تواند مرا به نابودی بکشاند عشق است و می‌دانم که روزی دانایی درباره این موضوع به من خبر خواهد داد.

هوش مصنوعی: از همه جا غم و ناراحتی به سراغم آمده و دلم پر از تشویش و نگرانی است. ای شادی، کجایی؟ چرا از جایی بیرون نمی‌آیی تا مرا خوشحال کنی؟

هوش مصنوعی: هر لحظه از من می‌پرسی که کارت چیست؟ این نشان می‌دهد که کسی که مشغول کار خود است، اهمیتی به سوالات دیگران نمی‌دهد و در کارش متمرکز است.

هوش مصنوعی: تو هر روز با لبخند و ناز به من وعده می‌دهی که فردا به خواسته‌هایم رسیدگی می‌کنی، اما آیا امروز کسی زنده خواهد ماند تا فردا را ببیند؟

هوش مصنوعی: وقتی به اوحدی می‌گویم که از غم و اندوه او باخبر شوم، او پاسخ می‌دهد: تو چه چیزی می‌خواهی بگویی وقتی که من این همه داستان‌های گذرا و بی‌ثبات را دارم؟