هوش مصنوعی: تو در شهری زندگی می‌کنی و ما از دیدن چهره‌ات محروم هستیم. چه شهر زیبایی! و چه آداب و رسوم شگفت‌انگیزی! و چه ویژگی‌های نیکویی!

هوش مصنوعی: من به عطر تو خوشحال می‌شوم، اما نمی‌دانم که آیا بادت مرا به کجا می‌برد.

هوش مصنوعی: اگر ببینی که من در آن کوی خاک شده‌ام، دیگر از آنجا بیرون نمی‌روی.

هوش مصنوعی: هرگز این عادت را نداشتی که بخواهی از این طرف بگذری، مگر اینکه دوباره به اشتباه عمل کردی.

هوش مصنوعی: هر یک از موهای تو برای من درد و رنجی به همراه دارند و من به همین دلیل از تو پریشان و بی‌قرارم، مانند مویی که به دست می‌افتد.

هوش مصنوعی: عجب است که این گوی را در دستان تو می‌بینم، اما نمی‌دانم که در بازی چوگان، چه کسی قرار است آن را به حرکت درآورد.

هوش مصنوعی: وقتی می‌خواهم بوسه‌ای بزنم، اوحدی می‌گوید: به طلا ارزش واقعی‌اش را بفهم و باقی حرف‌ها را تو خودت بگو.