هوش مصنوعی: تو به من محبت کردی و حالا از احوال من نمی‌پرسی. نمی‌دانی که در عشق چه حال و روزی دارم و با درد و رنج من چه می‌کنی؟

هوش مصنوعی: در روز روشن، به دلیل دلتنگی‌ام برای تو، حال و روزم بسیار تیره و نابسامان است. حالا تو در شب تاریک چگونه می‌توانی از ناله‌ها و گریه‌های من باخبر شوی؟

هوش مصنوعی: تو کارهای خوب دیگران را به خوبی انجام دادی، اما من خواهم دید وقتی نوبت به کار خودم می‌رسد، چگونه عمل می‌کنم؟

هوش مصنوعی: من هر شب به خاطر مهمان خیالت از تو عذرخواهی می‌کنم، که با اشتباهات و ندانم کاری‌های چشمان بیدارم چطور می‌توانی تحمل کنی؟

هوش مصنوعی: اگر تو از گفتن من ناراحت شده‌ای که خواستم از آن لب یک بوسه بگیرم، باید بگویم که من بسیار بیشتر از این‌ها می‌خواهم، پس وضعیت من را با آزار خودت چگونه می‌بینی؟

هوش مصنوعی: نمی‌توانم از تو بپرسم حال چشمت چگونه است، چرا که زیبایی زلفت چنان محوکننده است که نمی‌توانم به چیز دیگری فکر کنم. ای ترکِ نازپرورده، آیا حال تو چطور است؟

هوش مصنوعی: دل من را به خود مشغول کرده‌ای و نمی‌گویی که حال من چطور است. به یاد تو و غمت دچار درد و رنج شده‌ام، اما تو نمی‌پرسی که حال و روز من چطور است، مانند نی که غمگین است و ناله می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر در شرایط سخت و بدی قرار داری، نیازی نیست از کسی درباره مشکلاتت بپرسی، چرا که آنچه بر تو می‌گذرد آسان است. اما از من بپرس که بدون دیدار تو حال و روزم چگونه است؟

هوش مصنوعی: من به خاطر دوستی‌ام با تو، همیشه در حال شکرگزاری بودم. عجیب است که هیچ‌وقت از من نپرسیدی: ای دوست عزیزم، حال و روزت چطور است؟

هوش مصنوعی: در اینجا گویا شخصی به کسی دیگر اشاره می‌کند که در کنار او نشسته و بر زمین افتاده، اما نمی‌گوید که او در چه وضعیتی است و چگونه احساس می‌کند. این بیان به نوعی حالتی از ناامیدی یا احساس حقارت را منتقل می‌کند، چرا که بر روی خاک نشسته و از طرفی دیگر از او سؤال نمی‌شود که چگونه است.

هوش مصنوعی: به جایی نرو که برایت بد و مضر باشد، زیرا ممکن است درد دل شخصی دلسوز را بشنوی. از اوحدی بپرس، در روزی که او به تو می‌گوید، حالت چطور است، ای بیمار؟