هوش مصنوعی: به چه دلیلی این گونه ظلم و ستم می‌کنی؟ چرا با دل و چشمان من این‌طور بازی می‌کنی و آن‌ها را پر از غم و اشک می‌سازی؟

هوش مصنوعی: رنج و درد دل من به خاطر عشق تو زیادتر شده و نمی‌دانم چطور ممکن است که بیشتر از این هم بشود. چرا که تو خودت هم کم از این موضوع نمی‌پرسی.

هوش مصنوعی: دل شکسته را دوباره نشان می‌دهد و بر چهره‌اش رنگ زعفران و شم می‌گذارد، همانطور که تو این کار را با قم می‌کنی.

هوش مصنوعی: دیروز به طور شوخی به من گفتی: از وصال من خوشحال شو، اما ما کجا می‌توانیم خوشحال باشیم؟ چرا که تو چاره غم را می‌کنی.

هوش مصنوعی: عجیب است که با وجود تمام کشتار و ویرانی‌ها، تو هنوز هم به زیبایی و دلبری‌ات ادامه می‌دهی.

هوش مصنوعی: خنجر "نه" که به کار می‌بری، درد دل را تسکین می‌دهد و مرهمی برای زخم‌ها می‌شود، در حالی که ناز "بله" که نشان می‌دهی، شفابخش می‌باشد.

هوش مصنوعی: چهره‌ات به من گفت که حسن من به دلیل تو به بردگی می‌افتد. اما چگونه می‌توانم به بندگی این لطف و بخشش تو درآیم؟