هوش مصنوعی: هر داستانی را که می‌شنوی و به دقت به آن گوش می‌دهی، بگو ببینم چه شد که عهد و پیمانی که با هم داشتیم را فراموش کردی؟

هوش مصنوعی: این که تو اینقدر با من سخت صحبت می‌کنی به خاطر چه چیزی است؟ مگر من در حال سوختن نیستم، پس تو چرا اینقدر ناراحت و هیجان‌زده‌ای؟

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نمی‌خواهد دشمنانش بر این باور باشند که تو با دوستان بی‌پناه و ناتوان خود اینگونه برخورد می‌کنی.

هوش مصنوعی: در درد و رنج ناشی از جدایی‌ات فریاد می‌زنم، ای کاش تو مرا ببینی و سکوت کنی.

هوش مصنوعی: مانند این که نام ما بر فراز علم و دانش قرار گرفته، آرزوی آن دانشی را می‌کنیم که تو آن را بر دوش داری.

هوش مصنوعی: آیا تو با کی در آغوش می‌گیری که غصه‌های تو را من در آغوش دارم؟

هوش مصنوعی: هر بار که تو با کسی دیگر نوشیدنی می‌نوشی، درد و غم زیادی را در وجود من حس می‌کنم، انگار که ده شیشه زهر به رگ‌هایم ریخته‌اند.

هوش مصنوعی: می‌گویی: اوحدی چرا این‌گونه بی‌خود می‌شود؟ تو که چهره‌ات را نشان می‌دهی، او را به بی‌خودی می‌کشی.