هوش مصنوعی: سلام به تو، ای گلی که تازه شکفته‌ای. تو همچون سروی هستی که به آرامی حرکت می‌کند. چشم بد از روی تو دور باشد، زیرا زیبایی و جوانی تو شگفت‌انگیز است.

هوش مصنوعی: فکر کردم بپرسم: آیا تو فرزند چه کسی هستی؟ اما گیج شدم و نمی‌دانم واقعاً فرزند کی هستی؟

هوش مصنوعی: اگر بخواهم شرحی بر جدایی ما بنویسم، برای توصیف اشتیاق و دلتنگی‌ام، نمی‌توانم به کلمات بسنده کنم و افکار نگران‌کننده‌ام را کنار بگذارم.

هوش مصنوعی: اگر بخواهی که غم تو باعث رنج و ناراحتی من شود، من بنده‌ات هستم و به هر حکمی که بدان موافق باشی، راضی‌ام.

هوش مصنوعی: این حالت به گونه‌ای نیست که اگر با تو صحبت کنم، متوجه شرایط و وضعیت واقعی شوی. بهتر است که نگاهت را تنها به ظاهر قضایا معطوف کنی، زیرا درک عمیق آن برایت ممکن نیست.

هوش مصنوعی: من درد و رنج خود را برای پزشکان بازگو کردم، آن‌ها همه گفتند: به لب‌های معشوق خود بوسه بزن، زیرا این عشق و جوانی است.

هوش مصنوعی: در باغبانی، اصل احترام و شایستگی این است که اگر در باغ چمنی وارد شوی، باید درخت سرو را از ریشه درآوری و به جای آن، درخت دیگری قرار دهی.

هوش مصنوعی: من بدون یاد تو نه روزی را می‌گذرانم و نه شبی را. اگر روزی تو مرا ببینی، سخن من را هم در شب و هم در روز بخوانی.

هوش مصنوعی: می‌پرسم که با دشنام و ظلم چطور می‌توانی مرا از خود دور کنی؟ وقتی که حتی با شمشیر هم نمی‌توانی مرا از این مسیر جدا سازی.

هوش مصنوعی: من مانند پرنده‌ای هستم که به آشیانه‌ات عادت کرده و با خاک آن ارتباط برقرار کرده‌ام، نه مانند پرنده‌ای وحشی که وقتی در پی سنگی هستی، از تو دور می‌شود.

هوش مصنوعی: زخمی که به تو آسیب زده، به قدری عمیق و دردناک شده که حالا به شکل یک زخم عفونی درآمده و به خاطر قطرات خونی که از آن می‌چکد، وضعیتش بدتر شده است.