هوش مصنوعی: چه فایده‌ای دارد که به خاطر تو و نگرانی‌هایمان بی‌تابی کنیم؟ در حالی که ما به خاطر عشق تو در رنج و ناراحتی هستیم و تو در عشق دیگرانی غرق شده‌ای.

هوش مصنوعی: نشسته‌ام تا تو به دنبال من بگردی، فکر کن به نگه‌داشتن این لحظه تا شاید روزی به دیدار هم بیاییم و اگر نه، چه زمانی تو دیگر صدای مرا خواهی شنید؟

هوش مصنوعی: از دوری تو آنقدر ضعیف و شکستۀ خود شده‌ام که اگر از دور مرا ببینی، باز هم نمی‌توانی مرا بشناسی.

هوش مصنوعی: تو مانند آفتاب هستی و من مثل یک ذره، که از نور محبت تو به وجود آمده‌ام. اگر مرا از مسیر خود دور کنی، باز هم با شور و شوق به سمت تو می‌آیم.

هوش مصنوعی: چرا دشمنان از عشق من به تو چشم‌پوشی نمی‌کنند؟ آیا گناه کسی که عاشق است فقط عشق و جوانی اوست؟

هوش مصنوعی: من از راه دور به سوی تو دویدم، پس از این جدال و ستیزه دست بردار. چون چیزی که بر من گران است، چهره توست که بر غریبان می‌تابد.

هوش مصنوعی: اگر به جایی که تو هستی بیایم و مدتی را صرف تماشا کنیم، نباید گله و شکایت کنیم که بار سنگینی بر دوش ماست.

هوش مصنوعی: با این حالتی که من به زلف‌های تو آویزان شده‌ام، حتی اگر دو هفته هم بگذرد، نمی‌توانم از این حلقه جدا شوم و رها شوم.

هوش مصنوعی: وقتی که تصویری از تو را در دل خودم ترسیم کردم، مانند تصویر خالص و زیباى تو، از معانی و مفاهیم پر شدم.

هوش مصنوعی: آه که ای کاش در برابر دوست بتوانم بایستم! اما سخنان من ارزشی مانند خاک ندارند، زیرا مانند آبی که به سادگی جاری می‌شود، از یاد می‌روند.

هوش مصنوعی: ای اوحدی، به خاطر بار سنگین اندوه او، تن تو شکسته شد. به تو نمی‌گویم که دنبال او نرو، چون به زودی در همین حال می‌مانی.