هوش مصنوعی: اگر دو بوسه از لب آن معشوق بگیرم، به آرزوی خود از روزگار دست یافته‌ام.

هوش مصنوعی: کجا می‌توان نشانی از لذت و شیرینی یار را یافت؟ چرا که من از بوی زلف او، مانند زهرمار، مسحور و مجذوب شدم.

هوش مصنوعی: اگر او به کمک من نمی‌آمد، به سختی نمی‌توانستم اسفندیار را به تسخیر خود درآورم.

هوش مصنوعی: اگر تو از روی زیبا و شاداب خود پرده‌برداری کنی، دوست عزیزم، دلی که از عشق تو پر از اشتیاق و عشق است، به زیبایی بهاری که مثل لاله در خونش رنگینی دارد، خود را نشان خواهد داد.

هوش مصنوعی: اگر لب‌های او مانند شکر بود و من به قلمرو عشق او می‌رفتم، آرزوی دلم از او نمایان می‌شد و من به او نزدیک می‌شدم.

هوش مصنوعی: این شعر به زیبایی و عشق اشاره دارد. گوینده از لعل و زیبایی محبوبش صحبت می‌کند و به علاقه‌اش به او می‌افزاید. او می‌گوید که در صورت نرفتن به دیاری دیگر، همچنان به محبت و عشقش ادامه خواهد داد و حتی اگر نتواند به محبوبش نزدیک شود، قلبش پر از عشق و احساس خواهد بود. در واقع، این بیت نشان‌دهنده‌ی عمق احساسات و وفاداری گوینده است.

هوش مصنوعی: دل خود را به کسی دادم و به او گفتم: اگر هر بوسه‌ای را حساب کنی، خوب است؛ و گرنه عشق من بی‌پایان است.

هوش مصنوعی: اگرچه او احساس شرم می‌کرد، من با بی‌شرمی خود، بوسه‌های زیادی از او گرفته‌ام که او را ناراحت کرده است.

هوش مصنوعی: به خاطر بوسه‌ای که می‌خواستم، او را به کناری کشانده بودم، اگر تو آن کناری را که باید نمی‌گیری، من هم دیگر کناری نمی‌مانم.

هوش مصنوعی: اگر تو به آن بی‌وفا ظلم نکردی، پس چرا من این دل ضعیف و ناتوان را به زحمت انداختی؟