هوش مصنوعی: ای تو که ماه زیبایی، تمام زیبایی‌ها در برابر تو متواضع و تسلیم هستند. آدم‌ها مانند اسیرانی هستند که برای خدمت به تو آماده‌اند.

هوش مصنوعی: اگر ماه در آسمان تو را ببیند، از شرم در گوشه‌ای پنهان می‌شود، زیرا زیبایی تو او را به خجالت می‌اندازد.

هوش مصنوعی: هر لحظه تو با زلفت مرا به دام می‌ندازی، ای عشق، چه نیازی به دام دیگر دارم وقتی که من در کمند تو هستم؟

هوش مصنوعی: اگر داستان ما در تمام جهان مشهور شود، اما تنها تو به آن اهمیت بدهی، دیگر چه نیازی به نگرانی از نظرات دیگران داریم؟

هوش مصنوعی: کسی که من را کشته، می‌گوید تو به قدری شیرینی که حتی اگر بارها ببینمت، یک بار هم نمی‌توانم چهره‌ات را ببینم و تشخیص دهم که تو کیستی.

هوش مصنوعی: وقتی یار عزیز از در خانه وارد می‌شود، ممکن است جان گرامی‌ام را به پای او نثار کنم.

هوش مصنوعی: بدون تو، در هیچ جایگاهی نمی‌توانم قرار بگیرم که از دل تنگم نالیده نشوم. ای نالهٔ دلسوز من، در چه جایی می‌توانم باشم؟

هوش مصنوعی: ما با کسانی که ادعاهای بزرگ دارند، صحبت نکردیم؛ زیرا آن‌ها از خامی خود نمی‌دانند که سوزش این دل چه اندازه عمیق است.

هوش مصنوعی: این بار، به لطف بخت، اوحدی می‌تواند به هدفش برسد، به شرطی که خود را در جمع اهل فضل و دانش قرار دهد.