هوش مصنوعی: ای غنچه، لب تو باعث شده که دل به گل رویی عشق ببندد و از زیبایی تو شاد شود.

هوش مصنوعی: مو و چهره‌ی تو را دل و چشم به زیبایی‌های مشک و سمن و بوی خوش عنبر و کافور می‌نگرند.

هوش مصنوعی: به خاطر آن خط سبز و چهرهٔ زیبا و قامت راست، انسان مانند باغی از سوسن و گل و شمشاد به نظر می‌رسد که همه با هم جلوه‌گری می‌کنند.

هوش مصنوعی: بر چهره‌ی تو، زیبایی چون ماه و پری وجود دارد. دل بیچاره‌ی آدمی چگونه می‌تواند در برابر این زیبایی صبر کند؟

هوش مصنوعی: ما مانند موم در اثر حرارت این غم ذوب شده‌ایم، اما دل سنگین تو چه تفاوتی دارد وقتی که تو بی‌غم هستی؟

هوش مصنوعی: به خودت اجازه نده که به خاطر درد و مشکلاتت، ما را نادیده بگیری. تو به گونه‌ای با ما رفتار نکن که باعث شکسته شدن کمر ما شود و ما را در تنگنا قرار دهی.

هوش مصنوعی: اگر با ما به توافق نمی‌رسی، بهتر است صاف و صادق باشی. شاید این صداقت باعث شود که در مقابل ما به مشکل نیفتی.

هوش مصنوعی: در زندگی خود به هیچ‌وجه نگذار که کلافه و آشفته ‌خود را به نمایش بگذاری؛ بلکه از زیبایی و لطافت دل دیگران الهام بگیر و با رفتار نیکو و انسانی زندگی کن.

هوش مصنوعی: فرض کن که اوحدی مانند سگی برای توست، اما ای محبوب دل من، وقتی که از پیش او می‌روی، مانند آهوی وحشی چه حالی به دست می‌آوری؟