هوش مصنوعی: گفتم که آیا می‌توانم روزهای خود را با شهرت و رسوایی بگذرانم؟ اما خود عشقم چنان مرا کشیده که نه وزنی دارم و نه سنگی برای بار کردن.

هوش مصنوعی: بار و خوشی‌ها از دهان تنگ او خارج شد و او به شدت حسرت می‌خورد. ای وای! که نتوانستم با این تنگی، خوشی‌های فراوانی را به دست آورم.

هوش مصنوعی: او از ابتدا خود را نشان می‌داد و اکنون نیز هر لحظه برای نابودی ما جلوه‌گری می‌کند.

هوش مصنوعی: احساسات و وضعیت خود را با زلف او به وضوح بیان می‌کنم، در حالی که اکنون دیگر هیچ رنگی جز سیاهی برای ما باقی نمانده است.

هوش مصنوعی: چقدر می‌خواهیم آتش را که در زیر پنبه پنهان شده، مخفی نگه داریم؟ بهتر است ناگهان این شیشه را با سنگی بشکنیم و آن را آشکار کنیم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که قیامت آغاز نشده، ما نمی‌توانیم دست از این دنیا برداریم. اگر دست ما به دامن او می‌رسید، قطعاً چنگ می‌زدیم و به او پناه می‌بردیم.

هوش مصنوعی: دل شکیبا و آرامی از دست نده! ممکن است زمانی فرابرسد که در مقابل زیبایی و شوخی‌های این دلربا قرار بگیری.

هوش مصنوعی: وقتی که آن چهره‌ی زیبا و لطیف نمایان شود، هوش و حواص بیننده دچار آشفتگی می‌شود و نمی‌تواند کنترل خود را حفظ کند.

هوش مصنوعی: این دل پر از غم شده و تیرهای اندوه به ما اصابت کرده، اما در سال‌ها هیچ تیر این غم را به سینه‌ام نمی‌زند.

هوش مصنوعی: من به خاطر درد دوری او، گردن به غم سپردم و شادی را در کنار خود نمی‌بینم.

هوش مصنوعی: به خاطر او، من با یک شهر دشمن هستم؛ و اگر نبود اوحدی، هیچ‌کس را نه خشم وجود داشت و نه جنگی انجام می‌شد.