هوش مصنوعی: با آن‌همه زیبایی و دلربایی و طراوتی که داری، نمی‌توانم دل به تو بسپارم، مگر به شیوه‌ای دیگر و در شرایط دشوار.

هوش مصنوعی: چشمان تو همچون آهویی زیباست، ای دختر با کمربند کمان، که دل شیران صحرا را به راحتی می‌رباید و بر پلنگان برتری دارد.

هوش مصنوعی: وقتی که از مشکلات و غم‌ها رها شوم و احساس آزادی کنم، چگونه می‌توانم در آغوش تو آرام بگیرم؟ چرا که ممکن است روزی تو هم به من آسیب برسانی و سنگدل شوی.

هوش مصنوعی: هر نفسی که می‌کشی، متعلق به دیگران است و فکر و نگرانی من به جایی وابسته است. من نمی‌دانم تو به کدام مسیر و چه آرزویی در زندگی خود می‌روی.

هوش مصنوعی: من از ظلم و ستم تو تسلیم شده‌ام، چون زیبایی‌ات همچون کمان در ابرو و تیر در بلندی است.

هوش مصنوعی: از تو چه انتظاری می‌توانم داشته باشم؟ وقتی که نمی‌توانی به یک قول وفا کنی، چطور می‌توانم با تو باشم، وقتی که حتی با یک بوسه هم ماندگاری نداری؟

هوش مصنوعی: شما آنقدر خوی بد و رفتار ستمگرانه‌ای دارید که هیچ انسانی از ما بهتر نخواهد بود، زیرا ما صبوریم و تحمل می‌کنیم.

هوش مصنوعی: نمی‌خواهم مانند گل سوسن دو رو و دو زبان شوم، اگر تو نباشی، دوباره مانند گل به دورویی و مانند نرگس به دو رنگی دچار نخواهم شد.

هوش مصنوعی: از شدت اندوهی که به خاطر تو دارم، مثل چنگی می‌نالیم. اگر اکنون فرصتی داشته باشم که از تو چیزی بگیرم، همچنان که چنگی نتوانست به کامم برسد، من هم به آن نظر نخواهم رسید.

هوش مصنوعی: اگر مانند یک پادشا با طبع مخالف روبه‌رو نیستی، بدان که معنی اوحدی برای تو مانند شهدی است و تو برای او مانند زهر.