هوش مصنوعی: از طریق دوستی به تو گفتم که چطور می‌توانی دل مرا آرام کنی، اما نمی‌دانستم که خودت برای من از صد دشمن بدتر خواهی بود.

هوش مصنوعی: دل سخت تو چه زمانی بر اشک‌های من که بیدارم ترحم خواهد کرد؟ در آن لحظه که من اشک می‌ریزم، تو در خواب سحرگاهی خواهی بود.

هوش مصنوعی: اگر روزی من را با درد و زاری بکشید، من به فرمان شما اطاعت می‌کنم به شرطی که در آن روز خودتان هم در نظر داشته باشید.

هوش مصنوعی: هرگز تو را فراموش نمی‌کنم و وقتی دنبال تو باشم، همیشه در نزدیکی‌ام خواهی بود. اما روزی که من به دنبالت بیفتم، ممکن است در جایی دیگر باشی.

هوش مصنوعی: من نمی‌دانستم که تو علاقه‌ای به دانستن حال من نخواهی داشت. من به خاطر اینکه همیشه فکر می‌کردم شاید تو در زندگی‌ام باشی، به این حقارت و ذلت دچار شدم.

هوش مصنوعی: زمانی از سختی‌ها و دردهای من باخبر خواهی شد که تمام عمر را در بی‌احساسی، صبوری و بی‌قراری گذرانده باشی و حتی نتوانی خواب و خوراک مناسب داشته باشی.

هوش مصنوعی: ای کاش خاک پای تو شوم؛ حتی اگر بخواهم صد سر هم فدای تو کنم، اما چهره‌ام به هیچ‌وجه نمی‌تواند با کسی که با من به محبت باشد یکسان شود.

هوش مصنوعی: اگر تو در آن مکان خاص موجود نباشی، اوحدی، تنها زمانی می‌توانی بر درگاه او قرار بگیری که خود را به او نزدیک کنی و در خُود فرو رفته، ذره‌ای از وجودش باشی.