هوش مصنوعی: تو دوباره بازگشتی تا بر خاک من خون بریزی، مثل طوفانی که از امواج دریا بلند می‌شود و از چشمانم اشک می‌ریزد.

هوش مصنوعی: هر لحظه به نوعی، دلم را به درد می‌آوری و باعث می‌شوی که از دل خود خون بریزم.

هوش مصنوعی: اگر تو به خون من تشنه‌ای، پس تو مقام و قدرت داری، اما وقتی روزی به زمین بیفتی، باید قطرات خونت را بر پای خودت بگذاری.

هوش مصنوعی: مانند آفتابی هستی که به خاطر خوبی‌ات چشمانم را بر تو می‌دوزم و می‌خواهم نور حضور تو بر فضای زندگی‌ام بیفکند.

هوش مصنوعی: اگر در شهر شکر نماند، اشکالی ندارد؛ زیرا اگر روزی لب‌های تو بخندد، شیرینی آن به قدری است که تمام شهر شیرین خواهد شد.

هوش مصنوعی: به خدا قسم، اگر حتی با خنجر هم به سرم بزنند، حاضر نیستم از درگاه تو سر برگردانم و جدا شوم.

هوش مصنوعی: اگر تو همان کسی هستی که من می‌شناسم، بار دیگر خون اوحدی را به زمین بریزی، به تعداد صد بار هم که شده، فایده‌ای نخواهد داشت.