هوش مصنوعی: بر من آسان نیستی، ولی کمی بنشین و با لطافت به دل من آرامش بده. چرا که دل من به خاطر تلاش‌های بی‌فایده و درماندگی‌ام به درد آمده و خونین شده است.

هوش مصنوعی: ما همه به درگاه تو سر فرود آورده‌ایم، حالا تو خود بگو که چه کسی برتری دارد و چهره‌ات را به ما نشان می‌دهی؟

هوش مصنوعی: ای کمر عزیز، چه چیزی می‌توانم بگویم؟ تو در این میان لاغر و باریک، چقدر زیبا و ظریف به نظر می‌آیی! چقدر خوش‌برخورد و شگفت‌انگیز هستی!

هوش مصنوعی: انگار هدف تو از نگاه کردن به ما فقط کشتن ماست، و گرنه دلیل دیگری برای زیبا نگریدن و دست به کار شدن در بافتن موهایت چیست؟

هوش مصنوعی: وقتی که از بوسه تو حرفی به میان می‌آید، دیگر سخنی نمی‌گویم زیرا داستان کسانی که در تنگنا هستند، مانند نماز و عبادت من نمی‌باشد.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی جگر مرا بخوری، بدان که توقع نداشته باشی که دل من به خاطر کشتن تو، ایمان بیاورد، چون تو یک جنگجو هستی.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر پیچیدگی‌های زلف تو آتش گرفته است و هرگز تصور نمی‌کردم که داستان ما و زلف تو تا این حد طولانی و پیچیده شود!

هوش مصنوعی: من از این درد و رنجی که دارم تعجبی ندارم اگر شکایت کنم؛ تو با آن زیبایی و خوبی‌ات چه کاری می‌کنی؟ اگر به خودت نبالید.

هوش مصنوعی: انتقاد و عیب‌جویی نکنید، اگر به آن شخص توجه کرده‌ام و تحملش را ندارم، من بیدل به این عیب‌ها نیازی ندارم.

هوش مصنوعی: دنبال دلرباها رفتن و به خود مشغول شدن نه نشانه‌ی عشق راستین است و نه راه و رسم عاشقی.

هوش مصنوعی: به کجا بروم و از چه کسی شکایت کنم؟ چه کسی را پیدا کنم که این درد دل را به او بگویم؟ چرا که تو نور و روشنی همه هستی و قلب اوحدی را در آتش عشق خود سوزانده‌ای.