هوش مصنوعی: هر روزی که به مهمانم می‌آید، پرده را به روی خود می‌بندم و سپس به ایوان می‌روم.

هوش مصنوعی: هرگز نمی‌توانی به خواسته‌ات برسی، حتی اگر برای مدتی از من دور شوی و من را فراموش کنی، باز هم در نهایت به من نیاز خواهی داشت و برمی‌گردی.

هوش مصنوعی: اگر دستی را از پس پرده بیرون آوری و گویی که سخن می‌گویی، آن‌گاه که صحبت را به پایان می‌رسانی، مرا به دستانت بسپار.

هوش مصنوعی: می‌گویی نام من بدنام است تا بتوانی راز من را بین مردان و زنان کشف کنی، و سپس مرا پنهان کنی.

هوش مصنوعی: اگر ندانم چگونه به بام بالا بروم، از تابش آفتاب روی تو، نور خود را می‌گیرم و چون ذره‌ای در نور تو تاب می‌زنم.

هوش مصنوعی: هر زمان که نیاز به راهنمایی داشته باشم، با ایمانی راسخ و قربانی‌ام به درگاهت می‌سپارم. اما وقتی به درونم بروم، بی‌توجهی و سرسپردگی‌ام را کنار می‌گذارم.

هوش مصنوعی: نام من حالا بد شده و این به خاطر این است که از دکانم فرار کردم. حالا اگر به دکانم برگردی، دیگر فایده‌ای ندارد.

هوش مصنوعی: وقتی امانت‌هایی که به من سپردی، گم شد، من در موقعیت بی‌پولی قرار گرفتم. حالا از تو خواهش می‌کنم که کمکم کنی تا به زندان نروم.

هوش مصنوعی: اگر کسی را به خاطر مستی و کردارهای ناپسندش به دادگاه ببرند، من هم به همین شکل، نابسامانی‌هایی به وجود می‌آورم تا به حضور سلطان برسم و او را ملاقات کنم.

هوش مصنوعی: زمانی که با محبت و عشق من را پذیرفتی، حتی اگر دستت از من کوتاه شود، تا زمانی که به انتها برسم، هرگز نمی‌گذارم از تو جدا شوم.

هوش مصنوعی: اگر به اوحدی قدرت و مقام بدهی، یا او را از دل خود بیرون کنی، من که حاکمی نادان نیستم، نباید به او چیزی بدهم یا از دل خود بیرونش کنم.