هوش مصنوعی: عزیزم، آیا به یاد داری که به یاد ما نمی‌افتادی؟ و سگان را در آغوش خود جا می‌دادی اما ما را نه؟

هوش مصنوعی: وقتی که جانت این بدن را به او می‌سپارد، آیا نمی‌پذیری که جز خونش چیزی را نگیرد؟ و زمانی که این دل به تو زندگی می‌دهد، آیا نمی‌پذیری که جز غارت و دزدی چیزی از تو نگیرد؟

هوش مصنوعی: تو نشانه‌های درد را می‌دیدی، اما کمکی نمی‌کردی. به راه وصال می‌بردی، اما در نگشودنی برای ورود نمی‌گذاشتی.

هوش مصنوعی: اگر اولین روزت بدون من باشد، دردت سر را در هم می‌ریزد و چون چهره‌ات را در پس پرده پنهان کردی، دیگر هرگز پیدا نمی‌شوی.

هوش مصنوعی: به روز پس فردا رسید و تو حتی به فردا هم قول داده بودی، پس چرا باز هم از فردا صحبت می‌کنی؟ وقتی که حتی برای پس فردا هم اقدامی نکردی.

هوش مصنوعی: دل من را با شوق و علاقه پر می‌کنی، وگرنه در فضایی این‌چنین زیبا، کسی نمی‌تواند از خوبی‌ها بهره‌ای نبرد و دلش از سنگ خارا بی‌خبر بماند.

هوش مصنوعی: من در جستجوی درمانی برای مشکلاتم بودم، تو اگر عاشق ما بودی، این‌گونه از درد سر و ناراحتی نمی‌نالیدی و به ما کمک می‌کردی.