هوش مصنوعی: اگر با نگاهی محبت‌آمیز به من توجه کنی، مانند گلی شاد و سرزنده در بهار خواهیم بود.

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر به خاطره‌ای اشاره می‌کند که در آن یک خنجر و بازو وجود دارد. او از زیبایی و شکرینی آن‌ها سخن می‌گوید، هرچند که این زیبایی برای او تلخ و دردناک است زیرا آن شخص او را مانند شکار گرفته و از او جدا کرده است. به نوعی، شاعر در این ابیات تضاد میان زیبایی و درد را بیان می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر آن غنچه، محبت و مهربانی به من می‌داد، پس چرا این همه رنج و درد را در دل من گذاشتی؟

هوش مصنوعی: تو از گلی زیبا و باطراوت بیرون آمده‌ای، و اگر از عمق مشکلات و خطرات راهی برای کمک به من پیدا کنی، من از تو سپاسگزارم.

هوش مصنوعی: من در تنگدستی و فقر هستم، اما تو چرا با وفا و محبت، دست مرا در آغوش و کنار خودت نگه نداشتی؟

هوش مصنوعی: اگر قد و قامت تو در باغ و درختان کم باشد، چه اثر بدی در دنیا خواهد گذاشت؟ اگر دامنت پر از گل، سیب، به و نارنج باشد، باز هم ارزش تو کم نمی‌شود.

هوش مصنوعی: دل من را به حساب نیاوردی، ای شاه؛ حتی اگر من غلامان تو را دوست داشته باشم.

هوش مصنوعی: ای کاج! تکه‌ای از لب‌هایش را گرفتم، تا اگر این می مرا مست می‌کرد، برایم آسان‌تر باشد.

هوش مصنوعی: یک روز هم به فکر آزار دل من نباش، چون شب‌هایی بوده که به خاطر ناله‌های دردناکم به حرف‌هایم گوش دادی.

هوش مصنوعی: بعد از این شب جدایی، حال تو چه شد؟ آیا صبحی تازه برای من نمی‌آوری؟ تا بتوانم در باغ، خاطرات را در دورنگی دشتی فراموش کنم.

هوش مصنوعی: اگر با لبخند او موافقتی داشته باشی، به سرعت مرا به سوار شدن بر شانس و اقبال دعوت می‌کند.