هوش مصنوعی: چرا تو که با من زندگی کرده‌ای، از من فاصله می‌گیری؟ من که همیشه به تو پرداختم، چطور می‌توانی با دیگران ارتباط برقرار کنی؟

هوش مصنوعی: من برای تو همه چیز را در دو جهان به کار بردم و تلاش کردم، هرچند تو خودت نمی‌گویی که آیا در این دو جهان وجود داری یا نه.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر جدایی از تو خراب و ویران شده، اما من همچنان خوشحالم زیرا تو همیشه سرمایه و گنج ارزشمند آن ویرانه هستی.

هوش مصنوعی: اگر دلت مثل سنگ محکم نمی‌ماند، پس چرا همیشه با ما با دو زبان صحبت می‌کنی مانند شانه‌ای که موها را مرتب می‌کند؟

هوش مصنوعی: چشم‌هایم پر از اشک است و غم دوری تو را احساس می‌کنم. چرا از من دور هستی، اگر تو گرانبها و ارزشمند هستی؟

هوش مصنوعی: وقتی خواستم عشق تو را رها کنم، عقل به من گفت: چگونه می‌توانی از زیبایی‌های پری‌چهره‌ها دست بکشی؟ آیا دیوانه‌ای؟

هوش مصنوعی: ای اوحدی، وقتی در عشق بازی می‌کنی، تلاش نکن که از زیبایی دور باشی. مانند فرزین که از چهره‌ی این پادشاه دور نمانده، اگر حکیم و دانا هستی.

هوش مصنوعی: سپس از اسارت کار و گرفتاری‌های خود بیرون بیا، اگر که آن زلف مانند دامی برای توست و لکهٔ زیبای آن مانند دانه‌ای جذاب به نظر می‌رسد.