هوش مصنوعی: به تیر زنی که از ابرو و کمان‌هایی که ساخته، نگاه کن. چشمان مست او جان‌ها را به سوی خود می‌کشد و جذب می‌کند.

هوش مصنوعی: جانم در درد و بلای زلف او گرفتار است. تنم در تنگنا و اسارت زلف او قرار دارد و قلبم در میان این زلف‌ها مانند کسی است که در خانه و کاشانه‌ای ساخته شده باشد.

هوش مصنوعی: مانند موهای آشفته ما، چهره‌اش زیبا و گلگون است. بر روی صورتش مانند چین و چروک‌های مشکین سنبل، زیبایی‌هایی از رنگ ارغوانی به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: مویی که به عطر خوشی می‌ماند، همچون هنری در دل‌ها تأثیر می‌گذارد و چشمان زیبا و جادویی‌اش、人 را به سفری جادویی می‌برد. صحبت کردن از زیبایی او، زبان‌ها را به زنجیر می‌کشد.

هوش مصنوعی: او با افکار پرشور و رنگین خود، مانند باده‌نوشی است که روح بخش است. طعم شیرینی که او می‌دهد مانند شکر است و هنوز هم در دل مغازه‌ها و فروشگاه‌ها وجود دارد.

هوش مصنوعی: درد او ناگهانی و غیرمنتظره است و عشقش در دل مخفی شده است. سپس، او به طرز عجیبی از این دنیا خارج می‌شود و زیبایی‌اش جهان‌های مختلفی را شکل داده است.

هوش مصنوعی: او در نبرد احد، بی‌توجه به درد و رنج‌هایی که متحمل شده و با چهره‌ای زرد و رنگ پریده، آثار و نشانه‌هایی از خون را بر جا گذاشته است.