هوش مصنوعی: ای کسی که زلف‌های سیاهت به شکلی زیبا چین خورده و حلقه‌ای شده است، تو چون ماه زیبایی و شاداب هستی.

هوش مصنوعی: در موهای تو زیبایی‌های زیادی معلق است و در دقت و زیبایی چانه‌ات همچون یوسف‌های محبوب به قهری غم‌انگیز گرفتارند.

هوش مصنوعی: من به عنوان سایه‌ای در برابر آفتاب با تو می‌جنگم، اما در آنجا که نور آفتاب بر زمین می‌تابد، چه چیزی وجود دارد؟ فقط خاک راه.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نمی‌تواند گناهی را به تو نسبت دهد، حتی اگر بی‌گناه خون مردم را بریزی.

هوش مصنوعی: ای کاش! ما از عشق تو می‌سوزیم، اما جرأت آن را نداریم که از غم تو بگوییم: آه!

هوش مصنوعی: ما صبر می‌کنیم و اشک‌های ناشی از عشق را پنهان می‌کنیم و رنگ صورت‌مان گواه احساسات و دردی است که در دل داریم.

هوش مصنوعی: در نهایت، چه بسا دودی به اندازه‌ای بلند شود که این نگاه آتشین را به خود جذب کند و به یادگار بگذارد.

هوش مصنوعی: بدون تو آنقدر غمگین و سوگوار خواهم بود که اشک‌هایم بر خاک بریزد و باعث رویش گیاه شود.

هوش مصنوعی: اگر اوحدی کشته شود، عمر تو چه ارزشی دارد؟ مگر که قتل یک درویش برای شاه چه اهمیتی دارد؟