هوش مصنوعی: ای ترک، دل ما را شاد کن و نگذار که جان ما فدای تو شود، زیرا تن ما را همچون مار لاغر نکن.

هوش مصنوعی: تو مانند سروی هستی که با وقار و زیبایی راه می‌روی و چهره‌ات مانند گلی خندان است که زیبایی‌ات را دو چندان می‌کند.

هوش مصنوعی: چشم‌هایت مانند کمانی هستند که می‌توانند تیر غم را به سمت من پرتاب کنند. حتی اگر از این تیر بخورم، باز هم از کمان توست که این تیر را دریافت می‌کنم.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه دنیای بزرگ و وسیع به نظر می‌رسد، اما هر لحظه به خاطر گفتار و رفتار تو، احساس تنگی و محدودیت می‌کنم.

هوش مصنوعی: دلخواسته‌ای از من، ولی نمی‌توانم به تو اعتماد کنم، چون اگر بگریزی و دور شوی، کسی نیست که از تو حمایت کند.

هوش مصنوعی: من مانند زین بر پاهایت می‌افرازم، شاید روزی بتوانم ریسمان کنترل تو را به دست گیرم.

هوش مصنوعی: دیگر از سخن شیرینی که شایسته تو باشد، سخن نمی‌گویم؛ زیرا این کلام تنها بر زبان تو زیبنده است.

هوش مصنوعی: هر لحظه دلم آشفتگی می‌گیرد، وقتی که زیبایی بر چهره‌ام نمایان می‌شود و من آرزو می‌کنم روزی از نشانه‌های تو خبری داشته باشم.

هوش مصنوعی: اکنون که به حالت شیدایی رسیده‌ام و مانند اوحدی از بی‌خبری در دام عشق تو گرفتار شده‌ام، جان من و جان تو در هم تنیده شده است.