هوش مصنوعی: ای گلستان دل‌انگیز، زیبایی‌های تو آن‌قدر چشم‌نواز است که بلبل نمی‌تواند به تنهایی از تو سخن بگوید و تو هرگز نمی‌خواهی به وصف دیگری بپردازی تا زمانی که من نامت را بیان کنم.

هوش مصنوعی: به بام برو تا در تاریکی شب مردم روشن شوند، زیرا بر فراز آسمان، ماه از سمت بام تو درخشان است.

هوش مصنوعی: یک بوسه از تو بگیرم و بعدش، این قلبم را به خاطر تو فدای عشق کنم تا در یک لحظه، هم شادی من به دست آید و هم خوشحالی تو.

هوش مصنوعی: دهان تو مانند شکر است و در مصر هیچ‌کس را نمی‌توان یافت که چنین باشد. ای زیبایی پنهان، زلف‌هایت شبیه به شب‌های شام هستند.

هوش مصنوعی: دیشب از طرف تو یک سلام دریافت کردم، اما چون قدر و ارزش آن را نتوانستم درک کنم، امروز خودم را در حسرت و آرزوی دشنام تو می‌زنم.

هوش مصنوعی: شگفتی نکن از آه سرد و رنگ و روی زرد من. ای جان، تو که غم را پرورش دادی، من از نعمت‌های تو بزرگ شده‌ام.

هوش مصنوعی: تو از چیزهایی که در دست نداری می‌گذری و به دنیای بی فایده‌ای توجه می‌کنی، این دام‌ها که برای دیگران می‌گذاری، چه فایده‌ای دارد؟ ای اوحدی، خودت هم در این دام گرفتار شده‌ای.