هوش مصنوعی: ای نور چشم من، به رنگ لاله‌ای که بر چهره‌ات است سوگند می‌خورم که دل من همچون سنگ، محکم و استوار است.

هوش مصنوعی: در این دنیا هیچ کس به حال من توجهی ندارد و در این شهر که پر از غم و اندوه است، بی‌وجود تو هیچ دلخوشی ندارم.

هوش مصنوعی: وقتی که تو در برابر کسی ظاهر می‌شوی، به خاطر زیبایی‌ات، تمام رنگ‌ها از شرم محو می‌شوند و هنرمندان چهره‌نگاری که تو را می‌بینند، رنگ صورتشان به خاطر جلوه‌ی تو تغییر می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر دلی به سختی سنگ داشته باشد و مانند نقره‌ی خام باشد، تنها کسی آن را می‌شکند که نقره را در برابر سنگ بریزد.

هوش مصنوعی: از کشتن من بیچاره خوشنود نباش، زیرا پس از من دیگر کسی مانند من به دام تو نخواهد افتاد.

هوش مصنوعی: اکنون داشتن سپر چه فایده‌ای دارد؟ وقتی پیکان تیر زخم‌زننده چشمان تو بر دل فرود آمده است.

هوش مصنوعی: اوحدی، تو در دنیای وسیع و بزرگ زندگی می‌کنی، اما عجیب است که دست تو که محدود است، چگونه می‌تواند به وصل و ارتباط با او برسد!