هوش مصنوعی: اگر دشمن پست حال مرا نگفت، خودم به چشم‌هایم پر از غم و اندوه می‌گویم.

هوش مصنوعی: هر شب که از آسمان تیره و پرستاره می‌گذرد، صداهای این بدن مانند فریاد من به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: حالم مانند نقطه‌ای تیره و غمگین شده است که در دوری محبوبم احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: ای کاش آن چهره خوش‌بختی نمایان می‌شد تا از آن چهره، آینده خوشی برای من پیش‌بینی می‌شد.

هوش مصنوعی: روزهای عمرم به پایان رسید و مانند شب‌هایی طولانی گذشت که به نظر می‌رسد سال‌ها طول کشیده‌اند. در این شب‌ها هیچ نشانه‌ای از روز و روشنایی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: در دل شکسته‌ام، دلیلی روشن وجود دارد که حقیقتی مانند سال‌های زندگی‌ام را پشت سر می‌گذارد.

هوش مصنوعی: من مانند مرغی هستم که در تنگنای سختی قرار دارم، چرا باید نگران و مضطرب باشم؟ حتی اگر تیغه‌های بلا بر بال من باشد، چرا باید بترسم؟

هوش مصنوعی: ای کاش! می‌توانستم به مالی دست پیدا کنم که به خاطر دوستی، مال من شود.

هوش مصنوعی: چقدر وحشتناک است که روزی بی‌روی دوست من به تیره‌گی روزگار من تبدیل شد، به اندازه‌ای که برای نامهٔ اعمال من سیاه و ناامیدکننده باشد.