هوش مصنوعی: ای پسر، در خیابان تو، به دنبال سپر خود می‌گردم! با اندوه چهره‌ات از دنیا می‌گذرم، افسوس بر من!

هوش مصنوعی: دشمن من با تو روبه‌رو نشسته و من در دور دست از شما می‌نگرم، افسوس به حال من!

هوش مصنوعی: گمان کردم که وقتی به تو می‌رسم، دلم خسته نخواهد بود، اما وقتی به وصالت رسیدم، بیشتر از قبل افسرده و ناامید شدم، افسوس بر من!

هوش مصنوعی: هر لحظه از دل خود دلتنگی‌ها را دور می‌کنم، اما به دستور تو پیش می‌روم و تو از مقابل چشمانم نمی‌روی. ای کاش این چنین نمی‌بود!

هوش مصنوعی: دل من به خاطر تو شاد است، اما چشمان تو در انتظار جان من نشسته‌اند. من از فریبنده بودن نگاه تو بی‌خبرم و این موضوع برایم تأسف‌بار است!

هوش مصنوعی: تن من تا زمانی زنده بود که به یاد تو بود، اما اکنون که از تو جدا شده‌ام، خود را مرده می‌بینم. بر این جسم بی‌جان و بی‌روح، غصه‌های من ادامه دارد و افسوس که من در چنین حالتی هستم!

هوش مصنوعی: لب‌های زیبای تو مانند لعل، جان من را گرفته است و با وجود این من نمی‌توانم از قامت تو بهره‌ای ببرم، افسوس!

هوش مصنوعی: خون دل مانند آب از چشمانم روان شد، اما آتش دل همچنان در عمق وجودم باقی مانده است؛ ای کاش از جگرم بیرون می‌رفت!

هوش مصنوعی: از ظلم و ستم تو هیچ‌گونه رهایی برای قلبم وجود ندارد؛ زیرا هر جا که بروم، یاد و غم تو همراه من است. ای کاش!

هوش مصنوعی: چشمت را به زیبایی و نازک‌نیایش همچون من دیدم و اگر کسی به خاطر او جانش را از دست بدهد، من هرگز این کار را نمی‌کنم و از این بابت غمگینم.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم از کسی که به خاطر تو در خطر است، احساس پشیمانی کنم، چون خودم در خطرم و این برای من دردناک است!