هوش مصنوعی: هر شب، به خاطر عشق به چهره تو، این چشم عاشق من در خون غم غوطه‌ور می‌شود، تا مانند روز روشن، راز و حقیقت قلب من را برملا کند.

هوش مصنوعی: اگر تو را از نظر دور نبینم، هر دم آتش را به جانم می‌افکنی و این آهی که می‌کشم، همچون برقی است که می‌افتد.

هوش مصنوعی: من بخشی از احساسات و احوال قلبی‌ام را برای تو می‌فرستم، اما تو توجه چندانی به این احساسات من نمی‌کنی.

هوش مصنوعی: به خاطر تو، عاشقانه پرواز کردم و اگرچه به سنگ برخوردم و بال‌هایم شکسته شد، اما تو اینجا نیستی که از پروازم بی‌خبر باشی. کجاست آن کوی تو که من از آنجا دور شده‌ام؟

هوش مصنوعی: وقتی تو از جا برخاستی، من را به زحمت آوردی و تمام آمال و آرزوهایم را تحت فشار قرار دادی. حالا تو، ای آرزوی دل، کمی استراحت کن و بگذار من هم یک لحظه آرام بگیرم.

هوش مصنوعی: من مانند پروانه‌ای هستم که برای تو می‌سوزم، ای شمع. از چهره‌ات نه نوری مانده که به حال دل من روشنایی بخشد و نه بوسه‌ای که بر روی من بنشینی.

هوش مصنوعی: از بس که اوحدی در آرزوی دیدن تو می‌نالد، دنیا پر شده از صدای عشق و فریاد من.