هوش مصنوعی: چشمانم همچون بارانی تند، پر از احساسات و غم‌های جدایی است و این جدایی در واقع شروعی برای دیدن دوباره معشوقم است.

هوش مصنوعی: وقتی که صورت و موی او را می‌بینم، مانند ماه در درون عقرب برایم لذت‌بخش است، اما از آن زیبایی هیچ خوبی نمی‌بینم، زیرا انتخاب من بد بوده است.

هوش مصنوعی: من همچون چرخشی هستم که عشق و محبت در دل من وجود دارد. من مانند صبحی هستم که اشک‌های ستاره پروین، در کنار من می‌درخشند.

هوش مصنوعی: صورت من مانند تقویم است و بر روی یک جدول پر از خون، حکمی که به آن داده شده بود، بی‌اعتبار و منسوخ شده است مانند تقویم کهنه‌ی من.

هوش مصنوعی: در ذهن من ارتباطی عمیق با او برقرار است، اما او از این احساسات من بی‌خبر است و تنها بار سنگینی را بر دوش من می‌گذارد.

هوش مصنوعی: به من خبر بده که او به کجا رسیده، تا بتوانم با دل و آرامش خودم به استقبال او بیایم.

هوش مصنوعی: دل من به شدت به سمت زیبایی‌های تو تمایل دارد، ولی دریغ که اگر از این مرکز بیرون بروی، دیگر نمی‌توانم تو را به دست بیاورم!

هوش مصنوعی: اگر به مرز وصال او برسم و همسری پیدا کنم، شرافت و ارزش زندگی‌ام با این حال تغییر می‌کند و با وضعیت جدیدی روبه‌رو می‌شوم.

هوش مصنوعی: آیا ممکن است چهره‌اش مانند ماه دچار کسوف شود به خاطر گیسوانش؟ زیرا از زمان نخستین اثرش، بهار من به زمستان تبدیل شده است.

هوش مصنوعی: وقتی می‌دانی که ثروت عمومی از آن توست، دل را یک‌سره به سهم خودت بسپار و از آن چشمان دلربا بپرس: تا کی دوست من خواهی بود؟

هوش مصنوعی: راهی نیست که دل را با شادی بی‌تو شاد کنم، زیرا به مانند گیسوان تو، کار من به هم ریخته است.

هوش مصنوعی: غمت بر چهره‌ام اثر می‌گذارد و اشکم را جاری می‌کند؛ چهره‌ای که در زمان‌های مختلف رازها و آشکارا بودنم را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: من به آسمان‌ها نگاهی انداختم، ای ماه، و باور ندارم که مانند تو، خورشیدی بتواند در سرزمین من درخشیدن بگیرد.

هوش مصنوعی: دل من را مانند یک اصطرلاب بچرخان و در دایره چهره‌ات نگاه کن، ببین که آسمان مهر و محبتت چقدر بالاتر از من است؟

هوش مصنوعی: اگر از خاک اوحدی بر روی پیشانی خود بگذاری، شعری را که به زیبایی شعری در شاهوار است، خواهد برد.