هوش مصنوعی: دل‌ها به غارت رفتند و سواران ما، در گل و لای پا گذاشته‌اند، اشک‌هایمان مانند باران می‌بارد.

هوش مصنوعی: او رفت و ما منتظر هستیم که شاید یک روزی برگردد. ما شب و روز را می‌شماریم و به راه نگاه می‌کنیم.

هوش مصنوعی: اگر شاه سوارانی را برای کشتن من بفرستد، به او بگویید که سواران کشته شدند.

هوش مصنوعی: ای دیدهٔ پر از غم و درد، نگران باران نباش که باعث غرق شدنت در دریا می‌شود. به جای این نگرانی، بهتر است فقط بگذاری که باران بیفتد و جاری شود.

هوش مصنوعی: ما به جز او هیچ یار دیگری نداریم و حالتی که داریم، آنقدر پیچیده و خاص است که نمی‌توانیم به دوستانمان توضیح دهیم.

هوش مصنوعی: چرا از ما درباره بهار و گل‌های خوشبو و لاله‌ها می‌پرسی؟ باید بدانی که چه چیزهایی از دل لاله‌ها در بهار پدید می‌آید.

هوش مصنوعی: آهن از غم آن چهره چه حالتی پیدا کرده که آینه‌داران جرأت نمی‌کنند آن را به آینه نزدیک کنند.

هوش مصنوعی: اگر دوست بر زخم دل زخمی‌ام دارویی نگذارد، پس چه کسی باید درمانی برای کسانی که دلشان را شکسته‌اند، بیابد؟

هوش مصنوعی: اوحدی صد داستان از غم و اندوه خود نوشته است، اما این غصه تنها یکی از مشکلات اوست که من از بین هزاران موضوع به آن اشاره می‌کنم.